Divertikelziekte en diverticulosis zijn onderling verwisselbare termen die de aanwezigheid van divertikels in de dikke darm (colon) betekenen. Divertikels zijn kleine zakachtige uitstulpingen van de dikke darm die door de buitenste dikke darmwand ballonnetjes vormen en komen het meest voor in het onderste deel van de dikke darm (sigmoid), dat zich aan de linkerkant van het bekken bevindt.
Diverticulaire ziekte komt voor bij ongeveer 5% van de westerse volwassen bevolking die jonger is dan veertig jaar, maar het stijgt sterk en komt voor bij ten minste 50% van degenen die ouder zijn dan zestig jaar. Het is een ziekte die het meest voorkomt bij ouderen; 65% van degenen die ouder zijn dan vijfentachtig jaar heeft diverticulose.
Het aantal divertikels in de darm kan variëren van een enkele gebeurtenis (diverticulum) tot honderden. Over het algemeen nemen divertikels in de loop van de tijd in aantal en in omvang toe. Ze hebben typisch een diameter van 0,5-1 cm (0,2-0,4″) maar kunnen groter zijn dan 2 cm (0,8″). Hoewel zeldzaam, hebben artsen enkele extreme gevallen gemeld van grote divertikels, die zich uitstrekken tot 25 cm (10″).
Er is een grote geografische variabiliteit van diverticulaire aandoeningen en een opvallende correlatie met een stedelijk dieet, dat een voedingsfactor als wortel suggereert. De exacte oorzaak van deze ziekte blijft echter onbekend. Een theorie is dat divertikels optreden wanneer druk, zoals die veroorzaakt door inspanning tijdens constipatie, zich ophoopt in de dikke darm en de darmwand naar buiten doet ballonnetjes op plaatsen waar de wand zwak is. Deze zwakke plekken zijn de plaatsen tussen de spierbundels, die zowel in de lengte als in cirkels door de dikke darm lopen. Bovendien heeft de darm de neiging prikkelbaar en spastisch te worden wanneer er onvoldoende massa doorstroomt en moet deze sterker samentrekken om de inhoud door te geven.
Bij ongeveer 10-25% van de patiënten met divertikelziekte raken de divertikels ontstoken (diverticulitis).
Let goed op het gebruik van vergelijkbare maar duidelijk verschillende definities:de aandoening van divertikelziekte (diverticulosis ) en ontsteking van de divertikels (diverticulitis ).
Diverticulose is vaak zonder symptomen aanwezig. Veel symptomen zijn vergelijkbaar met die van het prikkelbare darm syndroom (PDS) en omvatten vaak veranderende darmactiviteiten zoals constipatie, diarree of het afwisselen tussen de twee extreme ontlastingsconsistenties.
Diverticulitis (flare-up) treedt op wanneer de divertikels ontstoken en/of geïnfecteerd raken. Er kan een toename zijn van diarree, krampen en prikkelbaarheid van de darmen, en symptomen kunnen zijn intense pijn, buikkrampen, bloedingen, een opgeblazen gevoel en koorts. De pijn en gevoeligheid bevinden zich vaak linksonder in de buik.
Zelden treden fistels, darmobstructie en bloeding in de onderste darm op, of kan een divertikel perforeren, waardoor een lokaal abces ontstaat met een duidelijke toename in de mate en aard van de pijn. Bijkomende symptomen zijn waarschijnlijk koorts, misselijkheid en braken. Soms vereisen deze complicaties een dringende operatie.
De aanwezigheid van colon divertikels is een uitdaging om te diagnosticeren aangezien de meeste patiënten asymptomatisch zijn en de niet-specifieke symptomen aanzienlijk overlappen met die van IBS. Uw symptoomgeschiedenis en een zorgvuldig lichamelijk onderzoek kunnen belangrijke aanwijzingen voor uw arts opleveren. Het is gemakkelijker om deze aandoening te diagnosticeren tijdens een opflakkering, omdat deze zich meestal uit in koorts, meer gevoeligheid in de buik en ernstigere symptomen.
Bloedonderzoek kan de mate van aanwezige ontsteking onthullen en een aantal andere tests kunnen helpen bij het vaststellen van een diagnose. Röntgenfoto's kunnen nuttig zijn om de vorm en functie van de dikke darm te observeren. Voor deze test ondergaat u een bariumhoudend klysma, dat op röntgenfoto's helderwit is en een contrasterend beeld geeft van de contouren van de darm. Een andere methode is door colonoscopie-onderzoek, waarbij een arts een instrument, een colonoscoop genaamd, via de anus inbrengt om de binnenkant van de dikke darm te bekijken. De scoop is gemaakt van een holle, flexibele buis met een klein lampje en een videocamera.
Colonoscopieën vereisen meestal bewuste sedatie; aangezien de meeste divertikels zich echter in de sigmoïde colon vormen, kan uw arts in plaats daarvan een flexibel sigmoïdoscopie-onderzoek voorstellen. Dit is een minder ingrijpende procedure waarbij de arts alleen naar het onderste deel van de darm kijkt en sedatie is meestal niet vereist. Tijdens perioden van opflakkering kan de darm te gevoelig zijn om deze onderzoeken uit te voeren en kan het risico op darmperforatie te hoog zijn, dus een arts kan kiezen voor een computertomografie (CT) -scan of een nog minder invasieve procedure die bekend staat als virtuele colonoscopie (VC) tijdens diverticulitis. Alle beeldvormende tests voor de dikke darm vereisen enige voorafgaande darmvoorbereiding.
Uw arts zal ook andere aandoeningen overwegen die uw symptomen zouden kunnen veroorzaken en deze als mogelijkheden elimineren voordat de diagnose divertikelziekte wordt bevestigd.
Aanbevelingen voor de voortdurende dieetbeheersing van diverticulaire aandoeningen omvatten het nuttigen van uitgebalanceerde maaltijden en snacks, en zorgen voor een hoog vezelgehalte en voldoende vochtinname, zoals uiteengezet in Canada's Food Guide . Vezels en vocht helpen de ontlasting zachter te maken, waardoor deze sneller en gemakkelijker door de dikke darm kan bewegen, waardoor overmatige druk tegen de wand van de dikke darm wordt vermeden.
Streef naar 20-35 g vezels per dag, gelijkmatig geconsumeerd gedurende de dag. Om uw vezelinname te helpen controleren, controleert u de voedingswaarde op de etiketten van verpakte voedingsmiddelen. In de tabel met voedingsfeiten vindt u vezels in grammen (g) en het percentage (%) van de aanbevolen dagelijkse waarde (DV) per portie. Bij een gehalte van minder dan 5% heeft het product een vezelarm gehalte; wanneer de inhoud 15% of meer is, heeft het product een hoog vezelgehalte.
Breng geleidelijke veranderingen aan terwijl u de vezelinname verhoogt, aangezien deze benadering een opgeblazen gevoel, gasvorming en algemeen buikpijn zal helpen voorkomen die kunnen optreden wanneer uw lichaam zich aanpast aan de dieetaanpassingen. Zorg ervoor dat u de hoeveelheid vloeistof die u drinkt verhoogt, vooral als u meer vezels binnenkrijgt.
Er is geen bewijs dat het uitsluiten van hele stukjes vezels uit het dieet, zoals noten, maïs en zaden, het ziekteverloop ten goede zal komen, dus er is geen reden om je favoriete vezelrijke voedingsmiddelen te vermijden, zelfs als ze kleine zaden bevatten. Vraag ons om informatie over een vezelrijk dieet of raadpleeg een geregistreerde diëtist bij u in de buurt, of kijk op onze website.
Krampstillende medicatie kan verlichting van de darmsymptomen geven; dit kan echter de behandeling zijn van het naast elkaar bestaande prikkelbare darm syndroom in plaats van de divertikelziekte zelf.
Wanneer een opflakkering (diverticulitis) optreedt, zal uw arts hoogstwaarschijnlijk een onmiddellijke overgang naar een vezelrijk of vloeibaar dieet en lichamelijke rust aanbevelen, en zal hij waarschijnlijk antibiotica voorschrijven, mogelijk krampstillers en pijnstillers. In ernstige gevallen kan uw arts ziekenhuisopname aanbevelen voor intraveneuze voeding, zodat uw darmen een paar dagen kunnen rusten.
Diverticulitis kan reageren op medisch management, maar als episodes frequent worden, kan chirurgische resectie van het getroffen gebied noodzakelijk zijn. Slechts ongeveer 1% van degenen met diverticulaire aandoeningen heeft een operatie nodig. In veel gevallen kan de chirurg het beschadigde deel van de darm verwijderen (colectomie) en de resterende uiteinden met elkaar verbinden. Als dit niet veilig of mogelijk is, kan de chirurg het uiteinde van de dikke darm naar een nieuwe chirurgische opening door de buikwand (colostoma) brengen. De patiënt draagt dan een verwijderbaar apparaat om de darminhoud op te vangen. Een colostoma kan tijdelijk of permanent nodig zijn, afhankelijk van de specifieke omstandigheden.
Zodra een divertikel zich vormt, gaat het niet vanzelf weg. De beste preventieve maatregel om diverticulaire aandoeningen te voorkomen, lijkt een uitgebalanceerd, vezelrijk dieet te zijn dat zo vroeg mogelijk in het leven begint. Er zijn veel andere gezondheidsvoordelen verbonden aan dit dieet. Door ook voldoende vocht te drinken en lichamelijk actief te blijven, kunt u mogelijk verdere divertikels voorkomen en onaangename opflakkeringen voorkomen. Veel mensen kunnen symptoomvrij leven met diverticulaire aandoeningen door deze veranderingen in levensstijl aan te brengen. Medische en chirurgische behandelingen zijn beschikbaar voor mensen bij wie de ziekte aanhoudend is en niet reageert op deze wijzigingen.
We hebben verschillende gerelateerde artikelen die nuttig kunnen zijn:
Wat is het doel van een vagotomie?
Wat is een vagotomie? Vagotomie is een chirurgische ingreep om een deel van de zenuw die de spijsvertering regelt door te snijden. Het doel is om maagzuur te verminderen. De nervus vagus is verant
Coeliakie
Definitie en feiten van coeliakie Coeliakie is een spijsverteringsintolerantie voor gluten, een veelvoorkomend eiwit dat voorkomt in brood en andere tarweproducten. De symptomen hebben meestal betr
Spijsverteringsstoornissen:redenen waarom je maag pijn doet
Buikproblemen De maag van iedereen is wel eens in de war. Maar in sommige gevallen, afhankelijk van uw symptomen, moet u mogelijk uw arts raadplegen. Gastritis De vloeistof die je helpt bij het ve
