Ziekte van Chagas

Wat is de ziekte van Chagas?

De ziekte van Chagas is een infectie die wordt veroorzaakt door de T. cruzi parasiet. Symptomen van de ziekte van Chagas zijn huiduitslag, gezwollen lymfeklieren, koorts, vermoeidheid, misselijkheid, braken en het Romaña-teken. Een ELISA-test wordt gebruikt om de ziekte van Chagas te diagnosticeren. De behandeling hangt af van de fase van de ziekte en de leeftijd van de patiënt.

De ziekte van Chagas (ook wel Amerikaanse trypanosomiasis genoemd) is een infectie veroorzaakt door een protozoaire parasiet (Trypanosoma cruzi ) die kunnen leiden tot acute inflammatoire huidveranderingen (chagomen) en die uiteindelijk kunnen leiden tot infectie en ontsteking van veel andere lichaamsweefsels, vooral die van het hart en het darmkanaal.

De ziekte is vernoemd naar Dr. Carlos Chagas, die de ziekte in 1909 ontdekte. De ziekte kan bij een persoon drie fasen hebben:

• acuut, met milde of geen symptomen die weken tot ongeveer twee maanden kunnen aanhouden;
• tussenliggende of onbepaalde fase dat heeft weinig of geen symptomen en kan 10-20 jaar of langer duren; en
• chronische fase dat verschijnt na ongeveer 20 jaar, waarbij de ernstiger symptomen optreden als gevolg van geleidelijke chronische orgaanschade (vooral aan het hart en de darm, hoewel andere organen kunnen worden aangetast) met symptomen die gewoonlijk voor het leven aanhouden.

Mensen met de ziekte van Chagas die in de VS worden gezien, hebben het meestal gekregen terwijl ze in een land woonden waar de ziekte endemisch is (Mexico en Midden- en Zuid-Amerika). Het is een tropische ziekte.

De Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention (CDC) schatten dat ongeveer 8-11 miljoen mensen besmet zijn in landen waar de ziekte endemisch is. De parasieten worden op mensen overgedragen door de beet van bloedzuigende triatomine-insecten in de onderfamilie Triatominae , ook wel "kissing bugs" genoemd.

De ziekte is gediagnosticeerd in de VS, voornamelijk bij immigranten uit Zuid- en Midden-Amerika. Triatomine-bugs zijn gedetecteerd in Texas en onlangs heeft de CDC meegedeeld dat de bugs nu zijn gevonden in 28 staten, waaronder Californië en Pennsylvania.

Afbeelding van een zoenende kever, een vector voor de ziekte van Chagas; BRON:CDC/gedoneerd door de Wereldgezondheidsorganisatie, Genève, Zwitserland

Amerikaanse trypanosomiasis (ziekte van Chagas) onderscheidt zich van Afrikaanse trypanosomiasis (slaapziekte of Afrikaanse slaapziekte) door het deel van de wereld waar ze voorkomen, hun vectoren en hun verschillende symptomen en verschillende behandelingen (zie tabel 1).

Tabel 1 — Vergelijking van Amerikaanse (ziekte van Chagas) en Afrikaanse trypanosomiasis (slaapziekte) Amerikaanse trypanosomiasis Afrikaanse trypanosomiasis Oorzaak T. cruzi T. brucei (ondersoort) Hoofdvector Triatomine-bugs (ook wel kissing bugs genoemd) Tseetseevlieg Belangrijkste symptomen Chagomen, hart, gastro-intestinale kans, nachtelijke slapeloosheid, toevallen Behandeling Benznidazol, nifurtimox; symptomatische behandelingen in de chronische fase Suramine, melarsoprol, pentamidine, eflornithine

Symptomen en tekenen van de ziekte van Chagas

De ziekte van Chagas is een infectie die wordt veroorzaakt door een parasiet die bekend staat als Trypanosoma cruzi . De infectie kan zich naar veel verschillende delen van het lichaam verspreiden. De ziekte is endemisch in Mexico en Midden- en Zuid-Amerika.

Tekenen en symptomen van de ziekte van Chagas omvatten een acute fase die

• koorts,
• huiduitslag,
• hoofdpijn,
• pijn in het lichaam,
• misselijkheid,
• opgezwollen lymfeklieren,
• diarree,
• buikpijn, en
• zwelling rond het ooglid.

Lees meer over symptomen en tekenen van de ziekte van Chagas »

Wat is de geschiedenis van de ziekte van Chagas?

• De ziekte van Chagas is genoemd naar Dr. Carlos Chagas, die voor het eerst de parasiet Trypanosoma cruzi beschreef. in geïnfecteerde mensen in 1909 tijdens het werken voor het Oswaldo Cruz Instituut in Brazilië. Chagas ontdekte dat de parasieten op mensen worden overgedragen door breuken in de huid aan te gaan nadat ze op de huid zijn afgezet in de uitwerpselen van insecten. Chagas was de eerste wetenschapper die alle aspecten van een nieuwe infectieziekte ontdekte:de ziekteverwekker (T. cruzi) ), belangrijkste insectenvector (Triatominae, Triatoma genus, of kissing bugs), gastheren (mensen, zoogdieren), klinische manifestaties en epidemiologie. De parasietsoort kreeg de naam cruzi ter ere van zijn werkgever en wetenschappelijke mentor, Oswaldo Cruz.
• De ziekte van Chagas staat ook bekend als Amerikaanse trypanosomiasis omdat het voornamelijk voorkomt in Amerika, waar de triatomine-insecten (kissing bugs) meestal worden gevonden. Deze insecten en de zoogdieren die ze infecteren variëren van staten langs de Amerikaanse grens met Mexico via Midden-Amerika tot de Zuid-Amerikaanse landen (bijvoorbeeld Argentinië, Bolivia), waar de ziekte endemisch is. Bijna alle gevallen die in de VS worden gediagnosticeerd, zijn bij immigranten uit andere landen in Amerika.
• De door vectoren overgedragen ziekte komt vrij veel voor in Midden- en Zuid-Amerika, met naar schatting 7,7-15 miljoen geïnfecteerde mensen wereldwijd. Kinderen hebben meer acute fase symptomen dan volwassenen. Gelukkig werken vectorbestrijdingsprogramma's omdat de prevalentiecijfers dalen in Brazilië en andere landen die deze programma's hebben geïmplementeerd. Vanwege de opwarming van de klimaattrends voorspellen sommige onderzoekers echter dat de ziekte van Chagas vaker zal voorkomen in de VS. Dit wordt voorspeld omdat de vectoren die de parasieten dragen vaker worden gevonden in niet-endemische gebieden zoals de VS, vooral in de zuidelijke en midden staten. De bugs die de parasiet overbrengen, zijn gedetecteerd in 28 staten in de VS en zullen zich waarschijnlijk naar anderen verspreiden.

Wat veroorzaakt de ziekte van Chagas?

• De ziekte van Chagas wordt veroorzaakt door een protozoaire parasiet genaamd Trypanosoma cruzi . Infectie van mensen treedt op wanneer een insectenvector (voornamelijk Triatominae of kissing bugs, een onderfamilie van de familie Reduviidae en soms aangeduid als reduviid bugs) deponeert uitwerpselen die de parasieten bevatten op de menselijke huid.
• De parasieten komen dan de zoogdier (menselijke) gastheer binnen via de insectenbeet, of breuken in de huid of het bindvlies. Af en toe komen de parasieten binnen via slijmvliescellen van de mond of luchtwegen wanneer ze worden ingeslikt of ingeademd. De beestjes bijten en/of zetten vaak uitwerpselen af ​​bij de ogen en lippen; wanneer de parasieten de huid binnendringen, ontwikkelen zich vaak zwelling en roodheid (een chagoma genoemd).
• De term kissing bugs komt van het verschijnen van deze symptomen die lijken op huidveranderingen die optreden bij langdurig kussen (hickies). Bij sommige individuen komen de parasieten uiteindelijk in de bloedbaan terecht en nestelen zich in verschillende organen, vooral de spierstructuur van de organen. De parasieten vermenigvuldigen zich en veroorzaken uiteindelijk chronische symptomen die verband houden met het betrokken orgaan of organen, waaronder levensbedreigend hartfalen, aritmieën, slechte gastro-intestinale motiliteit, meningo-encefalitis of overlijden.
• Mensen die in slechte of primitieve huisvestingsomstandigheden leven die grenzen aan of binnenvallen in de habitats van Triatominae bugs veroorzaken een breuk in de normale levenscyclus van de insectenvectoren (bugs) en hun gebruikelijke gastheren (meer dan 100 soorten dieren), de sylvatische cyclus genoemd.
• De beestjes komen dan in de wereld van mensen en hun gedomesticeerde dieren (katten, honden) en zenden T. cruzi naar hen. Wanneer T. cruzi wordt overgedragen van insecten op mensen of menselijke huisdieren en terug naar de insecten, wordt de levenscyclus de thuiscyclus genoemd.
• De levenscyclus van T. cruzi is ingewikkeld; het heeft meerdere ontwikkelingsstadia in zowel de insectenvector (Triatominae insecten, ook wel triatomine-insecten genoemd) en zoogdiergastheren (mens en dier). De onderstaande figuur van de CDC toont de ontwikkelingsstadia die voorkomen in zowel de sylvatische als de thuiscyclus.

Levenscyclus van T. cruzi . Afbeelding met dank aan het CDC. (Merk op dat de menselijke stadia kunnen voorkomen bij honden, katten en andere zoogdieren, terwijl onder experimentele omstandigheden bedwantsen de triatomine-bugstadia kunnen vervangen en muizen kunnen infecteren.)

Is de ziekte van Chagas besmettelijk?

• De ziekte van Chagas wordt niet als besmettelijk van persoon tot persoon beschouwd; de parasiet heeft bijna altijd een vector nodig zoals de triatomine-bug om de parasiet over te brengen (T. cruzi ) aan de mens. Echter, T. cruzi er is gemeld dat het op mensen wordt overgedragen via bloedtransfusies, orgaantransplantaties, van moeder op kind via de placenta (aangeboren overdracht), door inslikken, inademing en door laboratoriumongevallen.
• Gelukkig komen deze vormen van overdracht zeer zelden voor. Onderzoekers hebben aangetoond dat bedwantsen onder experimentele omstandigheden besmet kunnen raken met T. cruzi van geïnfecteerde muizen en kunnen vervolgens muizen opnieuw infecteren, maar menselijke infectie door bedwantsen is tot op heden niet gedocumenteerd.
• Niet alle triatomine-bugs zijn geïnfecteerd met T. cruzi , en niet elke beet van de vectorbug zal een infectie veroorzaken; de overdracht van de parasiet van de kever naar de mens is niet erg efficiënt, dus het krijgen van de ziekte "is niet gemakkelijk", aldus de CDC.

Wat zijn de risicofactoren voor de ziekte van Chagas?

• Wonen in een gebied waar de vectoren (kissing bugs) die de ziekte verspreiden overvloedig zijn, is een belangrijke risicofactor voor de ziekte van Chagas. Dergelijke gebieden zijn verarmde gebieden in Mexico en Midden- en Zuid-Amerika. Elke woning die besmet is met deze vectoren is een risicogebied; het elimineren van de gebieden waar de vectoren zich bevinden, vermindert het risico.
• Een andere risicofactor is het verkrijgen van een bloedtransfusie, vooral in een endemisch gebied, als de bloeddonoren niet worden gescreend op de ziekte van Chagas. Dit risico doet zich ook voor bij ontvangers van gedoneerde organen.
• Immuungecompromitteerde patiënten hebben een hoger risico op het ontwikkelen van de ziekte, en sommige geïnfecteerde vrouwen met chronische Chagas (maar liefst 10%) kunnen de parasieten doorgeven aan hun pasgeborenen (aangeboren ziekte van Chagas).
• Ook kan het eten van ongewassen voedsel dat besmet is met uitwerpselen van de geïnfecteerde insecten de ziekte van Chagas (door voedsel overgedragen ziekte) veroorzaken.

Wat zijn symptomen en tekenen van de ziekte van Chagas?

De symptomen en tekenen van de ziekte van Chagas kunnen nogal variabel zijn en variëren van helemaal geen symptomen tot ernstige en verontrustende symptomen. De eerste symptomen en tekenen, indien aanwezig in de acute fase, kunnen enkele van de volgende omvatten:

• Zwelling en/of roodheid op de plaats van huidinfectie (chagoma genoemd)
• Huiduitslag
• Gezwollen lymfeklieren
• Koorts
• Hoofdpijn en pijn in het lichaam
• Vermoeidheid
• Misselijkheid, braken en/of diarree
• Ongemak of pijn in de buik
• Vergrote lever en/of milt
• Romaña-teken (eenzijdig pijnloos oedeem [zwelling] van weefsels rond het oog)
• Er kunnen ECG-veranderingen optreden die wijzen op myocarditis en/of aritmieën
• Spierpijn

Bij de meeste mensen die de bovenstaande symptomen in de acute fase krijgen, verdwijnen ze spontaan in ongeveer drie tot acht weken. Af en toe vertonen acute infecties chronische symptomen (hieronder vermeld) als de immuunfunctie van de patiënt verzwakt is.

De meeste onderzoekers suggereren dat de tussenliggende of onbepaalde fase geen symptomen heeft (symptoomvrije mensen). Deze fase kan het hele leven van de persoon duren en de personen zullen misschien nooit weten dat ze de ziekte van Chagas hebben, vooral als ze milde of geen symptomen hadden in de acute fase. Dit symptoomvrije stadium kan bij sommige patiënten echter slechts ongeveer 10-20 jaar duren voordat de chronische symptomen zich ontwikkelen bij ongeveer 10%-30% van de geïnfecteerden.

Sommige onderzoekers vergelijken de chronische fase van de ziekte van Chagas met hiv/aids. Terwijl HIV/AIDS langzaam het immuunsysteem aanvalt, valt de ziekte van Chagas langzaam het hart en de weefsels van het maagdarmkanaal aan. Andere onderzoekers beschouwen een dergelijke vergelijking als ongerechtvaardigde publiciteit of hype om de ziekte van Chagas onder de aandacht te brengen.

Symptomen van de chronische ziekte van Chagas variëren afhankelijk van de meest getroffen organen; in de meeste gevallen vertonen het hart of het maagdarmkanaal (of beide) de ernstigste symptomen. Chronische symptomen van de ziekte van Chagas kunnen de volgende zijn:

• Onregelmatige hartslag
• Hartkloppingen (abnormale hartslagsensaties)
• Flauwvallen (syncope)
• Cardiomyopathie (chronische ziekte van de hartspier)
• Congestief hartfalen (verwijd hart)
• Kortademigheid (kortademigheid)
• Emfyseem
• Beroerte
• Plotselinge dood
• Chronische buikpijn
• Chronische constipatie
• Verwijde slokdarm en/of dikke darm
• Slikproblemen

Deze symptomen zijn te wijten aan orgaanschade veroorzaakt door de aanhoudende aanwezigheid van de parasieten in de weefsels van deze organen. Chronische ontsteking ontwikkelt zich naarmate het lichaam reageert op de parasieten; het tast de zenuwcellen of neuronen in deze weefsels aan en veroorzaakt veranderingen in de elektrische geleiding in het hart (aritmieën) en een slechte spierspanning in de darmen.

Hoe stellen beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg diagnose Ziekte van Chagas?

• Tenzij de persoon in een gebied woont waar de chagomen geassocieerd met de ziekte van Chagas goed worden herkend, wordt de acute fase niet vaak gediagnosticeerd. De meeste acute-fase-infecties worden niet gediagnosticeerd omdat veel mensen niet-specifieke symptomen ontwikkelen, en de mensen die de infectie krijgen meestal erg arm zijn, primitieve levensomstandigheden hebben en geen toegang hebben tot medische zorg.
• Helaas, als de ziekte van Chagas niet in de vroege fase wordt gediagnosticeerd en behandeld, worden infecties die overgaan naar de chronische fase, in dit latere stadium gediagnosticeerd, wanneer ze niet gemakkelijk te behandelen zijn omdat de schade aan de lichaamsorganen meestal onomkeerbaar is.
• Er zijn meerdere soorten bloedtesten beschikbaar om te testen op de ziekte van Chagas. De meeste zijn gebaseerd op de (menselijke) productie van antilichamen die gericht zijn tegen de infecterende parasieten, hoewel direct microscopisch onderzoek van bloeduitstrijkjes de parasieten kan visualiseren.
• Microscopische visualisatie van de parasieten vereist echter meestal bevestiging door immunologische studies, omdat de parasieten visueel kunnen worden verward met die bij mensen met malaria, leishmaniasis, babesiose, giardiasis of Afrikaanse slaapziekte. Microscopische voorbereiding en onderzoek moeten worden uitgevoerd door ervaren laboranten of experts in parasitologie.

Giemsa-gekleurde microscopische foto van Trypanosoma cruzi in een bloeduitstrijkje; BRON:CDC/Dr. Mae Melvin

• In de VS keurde de FDA in 2006 een immunologische test (enzym-linked immunosorbent assay of ELISA-test) voor de ziekte van Chagas goed door Ortho-Clinical Diagnostics. Het detecteert antilichamen die zijn gevormd tegen T. cruzi met een hoge gevoeligheid en specificiteit en is momenteel de enige door de FDA goedgekeurde test. Sinds 2007 zijn in de VS ongeveer 800 bloeddonormonsters als Chagas-positief gedetecteerd (zie kaart, referentie vijf). Andere tests die in andere landen worden gebruikt (indirecte immunofluorescentie, hemagglutinatie) zijn minder gevoelig en specifiek, maar worden nog steeds gebruikt. Een Chagas radio-immune precipitatietest (Chagas RIPA) wordt gebruikt in onderzoek en met toestemming van de FDA in sommige klinische tests, maar is niet algemeen beschikbaar.
• De meeste gevallen van de ziekte van Chagas worden gediagnosticeerd wanneer individuen bloed doneren; de meeste mensen zijn zich er niet van bewust dat ze besmet zijn met T. cruzi . Omdat bloed- en orgaandonatie de ziekte echter kan doorgeven aan andere mensen, testen de meeste laboratoria nu gedoneerd bloed en organen op de ziekte van Chagas met de goedgekeurde ELISA-test. Als de donoren positief zijn, worden ze verwittigd (gediagnosticeerd). De prevalentie van Chagas-positieve bloeddonoren wordt door verschillende onderzoeken geschat op ongeveer één positief geval per 2.000-29.000 donoren.
• De ziekte van Chagas in de chronische fase wordt ook gediagnosticeerd met de bovengenoemde bloedonderzoeken, maar deze patiënten hebben ook vaak fysieke bevindingen die erop wijzen dat de patiënt een chronische ziekte heeft. Lichamelijke bevindingen kunnen zijn:zwelling van de ledematen (perifeer oedeem), ascites, pulmonale congestie en aritmieën bij patiënten met hartproblemen.
• Patiënten met voornamelijk chronische gastro-intestinale betrokkenheid kunnen gewichtsverlies, ernstige gastro-oesofageale reflux, oesofageale erosies, onvermogen om normaal te slikken of een vergrote dikke darm (megacolon) met een vergrote buik hebben. Veel verschillende ziekten kunnen deze fysieke bevindingen veroorzaken, dus het is belangrijk om te weten dat de patiënt een positieve bloedtest heeft voor T. cruzi alvorens te concluderen dat de persoon de ziekte van Chagas heeft. Omgekeerd, als dergelijke fysieke bevindingen en een geschiedenis van mogelijk contact met Chagas-vectoren aanwezig zijn, kunnen de bloedonderzoeken worden gedaan om de diagnose van de ziekte van Chagas in de chronische fase te bewijzen of uit te sluiten.
• Andere tests zoals elektrocardiografie en Holter- of hartgebeurtenisbewaking, endoscopie, slokdarmmanometrie (drukmetingen in de slokdarm) of gastro-intestinale motiliteitsonderzoeken worden gebruikt om de functionaliteit van hart- of gastro-intestinale weefsels te helpen bepalen bij patiënten met chronische fase Ziekte van Chagas.

Wat is de behandeling voor de ziekte van Chagas?

• De behandeling van de ziekte van Chagas hangt vaak af van de fase van de ziekte en de leeftijd van de patiënt. De behandeling in de acute fase richt zich op het doden van de T. cruzi parasieten met antiparasitaire medicijnen. De voorgeschreven medicijnen benznidazol (Rochagan, Ragonil) en nifurtimox (Lampit) kunnen het aantal parasieten in het lichaam elimineren of verminderen. Sommige onderzoekers suggereren dat resistente parasieten voorkomen en anderen suggereren dat deze favoriete medicijnen nooit alle parasieten elimineren. De CDC beveelt echter medicamenteuze behandeling aan voor "alle mensen met een acute (Chagas) infectie, aangeboren infectie en voor mensen met een onderdrukt immuunsysteem, en voor alle kinderen met een chronische infectie. Volwassenen met een chronische infectie kunnen ook baat hebben bij behandeling."
• De CDC adviseert voorzichtigheid bij het behandelen van volwassenen ouder dan 50 jaar en beveelt aan om behandelplannen voor oudere volwassenen op maat te maken. Beide antiparasitaire geneesmiddelen zijn verkrijgbaar in Midden- en Zuid-Amerika. In de Verenigde Staten kunnen de medicijnen echter alleen via de CDC worden verkregen.
• Tijdens de tussenliggende of onbepaalde fase krijgt de overgrote meerderheid van de volwassen patiënten geen antiparasitaire behandelingen; kinderen in dit stadium van de ziekte moeten echter doorgaan met medicamenteuze behandeling. De situatie met volwassenen kan veranderen als er nieuwe onderzoeken met antiparasitaire medicamenteuze behandelingen worden gedaan in Zuid-Amerika.
• Antiparasitaire medicamenteuze behandeling van de chronische fase bij volwassenen is controversieel. Zoals hierboven geciteerd, zegt de CDC dat volwassenen met een chronische infectie baat kunnen hebben bij medicamenteuze behandeling, maar de meeste deskundigen suggereren dat er geen voordeel is voor volwassenen met de chronische fase van de ziekte van Chagas. Behandeling van de symptomen van de chronische ziekte van Chagas is echter vaak noodzakelijk en kan levensverlengend of levensreddend zijn.
• Het plaatsen van een pacemaker of zelfs een harttransplantatie kan bijvoorbeeld levensreddend zijn voor sommige patiënten die aritmieën of cardiomyopathie ontwikkelen.
• Chirurgische resectie van het maagdarmkanaal kan sommige gastro-intestinale problemen helpen verlichten.
• Bovendien zijn er veel medicijnen beschikbaar voor de behandeling van specifieke aritmieën en andere darmproblemen die kunnen voorkomen bij de chronische ziekte van Chagas; cardiale en gastro-intestinale adviseurs kunnen vaak helpen bij het beheersen van de chronische fase van de ziekte van Chagas. Medicatie voor de behandeling van de ziekte van Chagas is alleen verkrijgbaar via de CDC.

Welke soorten artsen behandelen de ziekte van Chagas?

Hoewel voor de meeste acute-fase-infecties meestal geen specialisten nodig zijn, kunnen patiënten met de ziekte van Chagas in de chronische fase vaak baat hebben bij overleg met een cardioloog, gastro-enteroloog en/of een specialist in infectieziekten. Sommige patiënten hebben mogelijk een transplantatiechirurg nodig. De teamleden van de artsen bestaan ​​meestal uit artsen die experts zijn die nodig zijn op basis van de ernst van de chronische problemen van elk individu.

Is er een vaccin tegen de ziekte van Chagas?

• Momenteel is er geen vaccin beschikbaar voor mensen om de ziekte van Chagas te voorkomen. Er zijn echter andere manieren voor de mens om de ziekte te verminderen of zelfs te voorkomen. De meeste deskundigen op het gebied van de ziekte van Chagas zijn het erover eens dat de meeste infecties kunnen worden voorkomen door slechte of primitieve huisvestingsomstandigheden te verbeteren. Een oordeelkundig gebruik van insecticiden en voorlichting van mensen over de netheid van hun huis voor bevolkingsgroepen die risico lopen op de ziekte van Chagas, kunnen bijdragen aan een goed ontwerp van woningen.
• Het belangrijkste doel is om te voorkomen dat de vector (insecten) een thuiscyclus in huis tot stand brengt door een huis moeilijk te maken voor de insecten om binnen te dringen of in te leven. Bijvoorbeeld, met gips verzegelde muren in een huis met een metalen of shingle-daken worden veel minder snel bevolkt door insectenvectoren dan een structuur met lemen muren bedekt met een rieten dak, en een goed schoongemaakt huis heeft veel minder snel plekken waar insecten zich kunnen verbergen en repliceren dan een onrein huis. Verschillende onderzoeken suggereren dat dit een effectieve manier is om de ziekte van Chagas te voorkomen. Bovendien kunnen insectenwerende middelen en insecticiden zoals pyrethrin de kans op het krijgen van de ziekte verkleinen door de vectoren af ​​te weren of te doden.
• Aangezien bloedtransfusies verantwoordelijk kunnen zijn voor een groot aantal overdrachten van persoon tot persoon van T. cruzi , testen veel bloedbanken over de hele wereld nu gedoneerd bloed op antilichamen tegen de parasiet. Als een bloedmonster positief is, wordt het bloed weggegooid en wordt de donor meestal op de hoogte gebracht en gevraagd om in de toekomst geen bloed meer te doneren. Soortgelijke situaties doen zich voor bij orgaandonoren. Dergelijke methoden helpen de ziekte van Chagas te voorkomen.

Wat is de prognose voor de ziekte van Chagas?

Over het algemeen is de prognose voor mensen die de chronische fase van de ziekte van Chagas niet ontwikkelen, meestal goed. Mensen die in de acute fase van de ziekte worden gediagnosticeerd en behandeld, hebben meestal een uitstekende prognose. Personen die de ziekte van Chagas in de chronische fase ontwikkelen, hebben echter een slechtere prognose vanwege de schade aan het hart, het maagdarmkanaal en mogelijk andere organen.

Wat zijn de complicaties van de ziekte van Chagas?

De meeste complicaties die optreden bij de ziekte van Chagas worden gezien in de chronische fase van de ziekte. De meeste complicaties houden verband met spierveranderingen (spieratrofie, fibrose en ontsteking) veroorzaakt door de parasieten in twee lichaamsorganen, het hart en het maagdarmkanaal. Dientengevolge zijn hartfalen en slokdarm- en colonvergroting (megaesophagus en megacolon) ernstige complicaties van de ziekte van Chagas. Deze veranderingen kunnen leiden tot zwakte, slikproblemen, buikpijn en de dood. Andere organen kunnen ook defect raken (ureters, galwegen, bijvoorbeeld).

Welk onderzoek wordt er gedaan naar de ziekte van Chagas?

• Onderzoek vordert naar de ziekte van Chagas. De BENEFIT-studie is van plan om te bepalen of een behandeling van 60 dagen met een antiparasitair geneesmiddel (benznidazol) de progressie van hartaandoeningen kan voorkomen bij patiënten met de chronische ziekte van Chagas (18-75 jaar).
• Er loopt nog een onderzoek naar benznidazol om te bepalen hoe goed het presteert bij kinderen (2-12 jaar) bij het voorkomen van overlijden en complicaties bij jonge volwassenen.
• Onderzoekers blijven zoeken naar een vaccin tegen de ziekte van Chagas; de ene groep meldt succes bij het beschermen van muizen met geïnactiveerde gemuteerde parasieten, terwijl een andere groep de ontwikkeling meldt van een vaccin gemaakt van parasiet-DNA.
• Agressief onderzoek kan manieren bieden om de ziekte van Chagas te behandelen en te voorkomen. Een paar onderzoekers zeggen echter dat het enige dat echt nodig is, is het voorkomen van primitieve huisvesting die leidt tot de ontwikkeling van de thuiscyclus.

• Carcinoïdsyndroom (tumor)
• Maagkanker