Laboratoriumonderzoek en stroom van darminvaginaties - Diagnose van acute buik

De indica is niet altijd terug te vinden in de urine in acute gevallen; eiwit vinden in chronische gevallen. De totale hoeveelheid urine in harde gevallen van de invaginaties die gepaard gaan met uitdroging neemt af.
Bij microscopie van bloed vind je de verhoogde leukocytose, en bij chemisch onderzoek in gevallen van darminvaginaties - een hypochloremie.

Huidige.

De uitkomst van invaginaties is divers. Bedenk nog steeds dat in sommige uitzonderlijke gevallen van invaginatie samoraspravlyatsya kan zijn, daarom komt er absoluut herstel. Eén zo'n supervisie wordt gegeven door M. V. Broker.
De patiënt, 15 jaar, kwam naar de kliniek met klachten aan hevige pijnen en een maag. 2 dagen geleden, toen ik naar boven liep, voelde ik plotseling de hevige snijdende pijnen op de hele maag, kon niet verder. Thuis lag 214 dagen; er waren hevige pijnen in de maag, hitte, koorts, dorst; was een laxeermiddel - merkte geen bloed in uitwerpselen; dysurie.
Objectief. De taal is nat, lichtjes overtrokken. De maag is behoorlijk opgeblazen, intens, pijnlijk. Van boven naar beneden van een navel - spierspanning:boven verschijnen afzonderlijke peristaltiruyushchy darmlussen. Een leukocytose — 17.000. Temperatuur 37 °. Puls 64, corrigeren, forceren en vullen oho — onder het gemiddelde.
Onder invloed van rust en gebruik van koude verbeterde de toestand:pijnen zijn onbeduidend, taal zuiver, de maag wordt minder opgeblazen; spierspanning wordt alleen gedefinieerd in het linker ileale gebied; hier in de diepte - weerstand. De volgende nacht een onafhankelijke stoel, zonder pijn. Sindsdien dagelijks zelfstandig voorzitter. Er zit geen bloed en slijm in de uitwerpselen.
Voor de 5e dag in het linker ileale gebied is het gelukt om kolbasovidny, elastisch, de veranderende consistentie, enigszins pijnlijk, met duidelijke contouren een tumor te sonderen. Geleidelijk verbeterde de algehele gezondheid, lokaal bleef zonder veranderingen; alleen de tumor werd soms duidelijker onderzocht, soms onduidelijker.

Een week later begon de tumor aanzienlijk af te nemen en na 3 weken stopte het onderzoek. Verscheidene dagen op deze plaats verzet, en toen nog gehouden en het verdween. Herstel. De patiënt is uitgeschreven op 14/02 1913.
Het klinische beeld is overtuigend, maar, duidelijk, het volledige vertrouwen dat het een invaginatie was, kan niet zijn, en alle soortgelijke supervisie blijft altijd onder enige twijfel. (Relatief) de otchozhdeniye van een gedevitaliseerd intussusceptum gaat op de natuurlijke manier vaker samen met een relatief of absoluut herstel van de patiënt. Ongeveer een van dergelijke gevallen rapporteerde N.N. tot B over l I r with to en y.
De patiënt, 62 jaar, kwam naar het ziekenhuis met het fenomeen van schending van de rechter liesbreuk van 5 dagen. De patiënt werd geopereerd, de darm is gezet, maar met het oog op een twijfelachtige toestand van een darm en zwakte van de patiënt werd de tampon in een buikholte gebracht. In de 3e week van de postoperatieve periode bij de eerste onafhankelijke stoel was er een afgescheurde dunne darm van ongeveer 1 m lang. Het is duidelijk dat na herpositionering van de ingeklemde darm en gedeeltelijke verlamming er een invaginatie van een dunne darm was en zelfgenezing in de vorm van afstoting van het gedevitaliseerde deel ervan. De patiënt is binnen 2,5 jaar redelijk gezond.
Zelfafwijzingszaken lopen echter niet altijd zo goed af. Het is bekend dat er na zelfafwijzing een terugkeer en vernauwing van een darm was. Zelfs de inbreuk op een lus van een dunne darm in de opening gevormd in een mesenterium na afstoting van een intussusceptum wordt beschreven.
Behalve deze uitzonderlijke gevallen van zelfgenezing, eindigen alle andere acute invaginaties zonder operationele behandeling of overlijden van patiënten door peritonitis of overgang van acute invaginaties naar chronisch; de laatste gaan naar de voortschrijdende uitputting van patiënten met periodieke verergeringen.
Diagnose. Bij de diagnose van intestinale implementaties is het noodzakelijk om twee afzonderlijke symptomencomplexen van intestinale implementaties te onderscheiden. Het eerste symptoomcomplex bestaat uit drie hoofdtekens:

gastroenterostomoz in de anamnese,
hematemesis,
de tumor onderzocht in het linker hypochondrium.

Deze triade is bewezen door VV Uspensky en VI Sokolov en moet worden erkend als de leider bij de diagnose van darminvaginatie bij een gastro-enterostomie.
Echter, volgens VV Uspensky en VI Sokolov, het ontbreken van het laatste symptoom (tumor) sluit een hoge retrograde invaginatie van de dunne darm niet uit, en de oplettende chirurg zal in de aanwezigheid van slechts twee symptomen er altijd in slagen om braakneigingen te onderscheiden bij de bloedende zweren die niet genezen of terugkeren in de aanwezigheid van een gastro-enterostomoz (soms geneigd tot perforatie of zelfs geperforeerd), van de emetische massa's veroorzaakt door stagnatie "het intussusceptum ontsnapt aan de palpatie huilend slijm".
Het tweede symptoomcomplex dat kenmerkend is voor darminvaginaties, is moeilijker:

algemene tekenen van obturatsionny intestinale onbegaanbaarheid,
plotseling gevormde tumor in een buikholte,
slijmerige stoel met bloed,
tenesmus,
het verschijnen van een kop van een intussusceptum in een rectum,
het afwisselende karakter van pijnen.

Ondanks het duidelijke symptoomcomplex lijkt een aantal fouten bij het ontbreken van karakteristieke symptomen mogelijk. Sprekend over een aantal ziekten waarmee darminvaginaties abusievelijk werden vermengd, besteedt EA Korchits redelijk aandacht aan wat meestal darmimplementaties vermengen met vier ziekten, namelijk:met een acute blindedarmontsteking, torsie, dysenterie en een tyfus.
Operationele diagnose . Erkenning van intestinale implementatie bij de geopende buikholte vertegenwoordigt geen werk - patho-anatomische verhoudingen zijn zo kenmerkend. Moeilijker en riskanter definitie van de levensvatbaarheid van het stuk ingewanden. Het is mogelijk om dit probleem op te lossen, duidelijk, alleen na een poging tot desinvaginatie, tegelijkertijd kunnen er ook gevaren zijn. Desinvaginatie van de dunne darm dient altijd te gebeuren na verwijdering van het geopereerde stuk darm om een vrije buikholte niet te verontreinigen. Als de desinvaginatie van dergelijke afdelingen van de dikke darm, die niet in een wond kunnen worden verwijderd, wordt gemaakt, is het noodzakelijk om zeer zorgvuldig een operatiegaasdoek af te schermen om het buikvlies tegen vervuiling te beschermen. Het is ook niet nodig om desinvaginatie te maken door een ruwe pandiculatie voor de geïmplementeerde darm. Een dergelijke ontvangst kan leiden tot een darmbreuk. De gemakkelijke pandiculatie voor een mesenterium van de geïmplementeerde darm is alleen toegestaan na knijpen met de andere hand van het intussusceptum om het volume te verminderen en van binnenuit naar de uitgestrekte hand te duwen. In het geval van angsten op een sereus deksel van de geïnvagineerde darm moeten verdere pogingen van een raspravleniye onmiddellijk worden gestopt om een volledige scheiding en ontwikkeling van peritonitis te voorkomen.
Als de desinvaginatie succesvol was, is het noodzakelijk om nauwkeurig te worden geleid in levensvatbaarheid van een dezinvaginirovanny darmstuk. Tegelijkertijd komen normaal, met behulp van als activatoren van een intestinale vermiculaire beweging of temperatuur irriterende stoffen (hete zoutoplossing), of chemische (hypertone zoutoplossingen van tafelzout). Bij de minste twijfel wordt de darm weggesneden.