Als je er eerst niet in slaagt...

Testen is belangrijk bij het beoefenen van geneeskunde. In principe houden we er niet van om tests te herhalen. Soms is het echter nodig. Mijn ervaring met de volgende patiënt illustreert dit principe.

Een oudere vrouw met een hartaandoening had episodes van matige tot ernstige pijn op de borst. Enkele jaren eerder had ze een coronaire bypass-operatie ondergaan voor pijn op de borst, en na de operatie was de pijn verdwenen. Nu was het terug.

De cardioloog van de patiënte had de juiste tests gedaan, waaronder coronaire angiografie, en was tot de conclusie gekomen dat de pijn op de borst niet uit haar hart kwam. Een van de diagnoses die hij als oorzaak van de pijn op de borst beschouwde, was een stoornis in de motiliteit van de slokdarm, of meer specifiek, oesofageale spasme. Hij vroeg me om zijn patiënt te beoordelen op deze mogelijkheid.

Op het moment dat ik haar zag, bevond de patiënte zich in de coronaire observatie-eenheid, die net in het ziekenhuis was opgenomen na een van haar episodes van pijn op de borst. Ik ging naar haar kamer, trok een stoel bij en begon haar medische geschiedenis door te nemen. Een van de eerste vragen die ik stelde, was of er ooit een volledig elektrocardiogram (EKG) was gemaakt terwijl ze op het hoogtepunt was van een episode van pijn op de borst. Omdat de afleveringen maar een paar minuten duurden, was het antwoord nee. (Er was nooit genoeg tijd om naar de eerste hulp of het kantoor van de dokter te gaan terwijl de pijn nog steeds aanwezig was.)

Ongeveer 15 minuten in de geschiedenis, leek de patiënte zich ongemakkelijk te voelen, kronkelend in haar bed. Ik vroeg haar of er iets mis was. Ze antwoordde dat ze pijn op de borst had en dat het erger werd. Ik pakte de belknop van de verpleegster aan de zijkant van het bed en bestelde een onmiddellijke ECG. Ongeveer vijf minuten later arriveerde de ECG-technicus en begon de opnamekabels voor het ECG aan te sluiten. Ik vroeg de patiënte hoe ze zich voelde, en ze antwoordde dat de pijn nog steeds aanwezig was, maar aan het verminderen was. Het ECG was voltooid. Als ik het vergelijk met het ECG dat gemaakt is op het moment van heropname, zag ik geen veranderingen. Dat wil zeggen, er was geen bewijs dat er een nieuw hartprobleem was om de zojuist opgeloste episode van pijn op de borst te verklaren. Anesofageaal probleem leek waarschijnlijker.

Ik bleef haar geschiedenis opnemen. Een korte tijd later begon ze weer rond te kronkelen in het bed. De pijn op de borst kwam terug. Mijn eerste impuls was om nog een ECG te bestellen. Ik aarzelde. Ik was al "verbrand", dat wil zeggen, het ECG dat zojuist was gemaakt, was niet onthullend. Zou een ander ECG waarschijnlijk niet zo onthullend zijn als het eerste en verkwistend? Aan de andere kant was het eerdere ECG gemaakt toen de pijn op de borst aan het verdwijnen was. Misschien als ik nog een ECG zou bestellen, zou het kunnen worden verkregen terwijl de pijn nog op zijn hoogtepunt was. Ik drukte opnieuw op de belknop.

De ECG-technicus kwam een ​​beetje ontstemd aan. Ik wist wat ze dacht. De pijn hield deze keer, in tegenstelling tot de laatste test, aan terwijl het ECG werd gemaakt. Ik heb het ECG bekeken. Het was dramatisch anders dan het ECG dat op het moment van opname werd gemaakt. De pijn op de borst was duidelijk van cardiale oorsprong.

Soms moet je het gewoon nog een keer doen.

Medische auteur:Jay W. Marks, M.D.

• Voedingssupplementen kunnen leverschade veroorzaken Meer onderzoek en regulering is nodig
• Negen mythes over spijsverteringsziekten