Darmpoliepen kunnen darmkanker worden.
Er worden vier fecale (ontlasting) occult bloedonderzoeken (FOBT) getest met;
Colon poliepen zijn gezwellen die optreden op de binnenwand van de dikke darm (colon) en meestal uitsteken in de dikke darm. Poliepen vormen zich wanneer het genetische materiaal in de cellen die de dikke darm bekleden verandert en abnormaal wordt (muteert). Normaal gesproken zijn de onrijpe cellen die de dikke darm bekleden, geprogrammeerd om zich te delen (vermenigvuldigen), te rijpen en vervolgens te sterven op een zeer consistente en tijdige manier. De genetische veranderingen die optreden in de voeringcellen voorkomen echter dat de cellen rijpen en de cellen sterven niet af. Dit leidt tot een opeenhoping van onrijpe, genetisch abnormale cellen, wat uiteindelijk resulteert in de vorming van poliepen. De mutaties kunnen sporadisch optreden na de geboorte of ze kunnen al vóór de geboorte aanwezig zijn.
Vijfennegentig procent van de dikke darmpoliepen veroorzaakt geen symptomen of tekenen en wordt ontdekt tijdens screening of surveillance colonoscopie.
Wanneer symptomen of tekenen optreden, kunnen deze het volgende omvatten:
Colon poliepen komen zeer vaak voor. Ze komen vaker voor naarmate mensen ouder worden; op 60-jarige leeftijd zal een derde of meer van de mensen ten minste één poliep hebben. Als een persoon een poliep in de dikke darm heeft, heeft hij of zij meer kans op extra poliepen elders in de dikke darm en is de kans groter dat hij op een later tijdstip nieuwe poliepen vormt. Bij een kleine subgroep van patiënten met colonpoliepen is er een familiale, genetische afwijking die ervoor zorgt dat patiënten en andere leden van hun familie grotere aantallen poliepen ontwikkelen, deze op jonge leeftijd ontwikkelen en vaker kanker krijgen.
Dikkedarmpoliepen zijn belangrijk omdat ze aanleiding kunnen geven tot darmkanker (darmkanker). Het type poliep voorspelt wie meer kans heeft om verdere poliepen en darmkanker te ontwikkelen. Poliepen veroorzaken andere problemen (te bespreken), maar het is de dodelijke aard van darmkanker die de meeste zorgen baart.
Goedaardige poliepen worden kwaadaardige poliepen (kanker) met verdere mutaties en veranderingen in het genetische materiaal (genen) van de cellen. De cellen beginnen zich ongecontroleerd te delen en voort te planten, wat soms aanleiding geeft tot een grotere poliep. Aanvankelijk zijn de steeds meer genetisch abnormale cellen beperkt tot de laag cellen die de binnenkant van de dikke darm bekleden. De cellen ontwikkelen dan het vermogen om dieper in de wand van de dikke darm binnen te dringen. Individuele cellen ontwikkelen ook het vermogen om van de poliep af te breken en zich in de lymfekanalen te verspreiden door de wand van de dikke darm naar de lokale lymfeklieren en vervolgens door het hele lichaam, een proces dat metastase wordt genoemd, hoewel dit ongebruikelijk is, tenzij de kanker is binnengedrongen in de wand van de dikke darm.
Onder de microscoop is de overgang van goedaardige naar kwaadaardige poliep te zien. In de eerdere fase van de overgang, laaggradige dysplasie genaamd (dysplasie =abnormale vorming), worden de cellen en hun onderlinge relaties abnormaal. Wanneer de cellen en hun relaties nog abnormaler worden, wordt dit hoogwaardige dysplasie genoemd. Hoogwaardige dysplasie is een grotere zorg omdat de cellen duidelijk kankerachtig zijn, hoewel ze beperkt zijn tot de binnenste bekleding van de dikke darm; met zeldzame uitzonderingen hebben ze nog niet het vermogen ontwikkeld om binnen te vallen en uit te zaaien (verspreiding naar andere delen van het lichaam). Als ze niet worden verwijderd, kunnen invasie en metastase optreden.
Foto van colonpoliepen en darmkanker (colorectaal).
Niet alle dikkedarmpoliepen zijn hetzelfde. Er zijn verschillende histologische typen, dat wil zeggen, de cellen waaruit de poliep bestaat, hebben verschillende kenmerken wanneer ze onder de microscoop worden bekeken. Ze variëren ook in grootte, aantal en locatie. Het belangrijkste is dat ze variëren in hun neiging om kanker (kwaadaardig) te worden.
Het meest voorkomende type poliep is het adenoom of adenomateuze poliep. Het is een belangrijk type poliep, niet alleen omdat het de meest voorkomende is, maar ook omdat het de meest voorkomende oorzaak van darmkanker is. De kans dat een adenoom zich tot kanker ontwikkelt (of al heeft ontwikkeld) is mede afhankelijk van de grootte; hoe groter de poliep, hoe groter de kans dat de poliep kwaadaardig is of zal worden (de bezorgdheid over het kwaadaardige potentieel neemt toe met een poliep groter dan één centimeter). Het maakt ook uit of er sprake is van een enkele poliep of meerdere poliepen. Patiënten met meerdere poliepen - zelfs als ze niet kwaadaardig zijn wanneer ze onder de microscoop worden onderzocht - hebben meer kans om in de toekomst extra poliepen te ontwikkelen die kwaadaardig kunnen worden. Bezorgdheid over dit toenemende kwaadaardige potentieel begint wanneer er drie of meer poliepen zijn. Ten slotte is het kwaadaardige potentieel van een adenomateuze poliep gerelateerd aan de manier waarop de cellen van de poliep zich organiseren zoals gezien onder de microscoop. Cellen die zichzelf organiseren in buisvormige structuren (tubulaire adenomen) hebben minder kans om kanker te worden dan cellen die zichzelf organiseren in vingerachtige structuren (villeuze adenomen).
De meeste adenomateuze poliepen worden als sporadisch beschouwd, dat wil zeggen dat ze niet het gevolg zijn van een erkende genetische mutatie die bij de geboorte aanwezig is (zijn niet familiair). Desalniettemin is het risico op darmpoliepen groter dan één centimeter of het ontwikkelen van darmkanker twee keer zo groot als een eerstegraads familielid darmpoliepen heeft die groter zijn dan één centimeter. Daarom is er waarschijnlijk een genetische factor die zelfs bij sporadische adenomateuze poliepen werkt.
Er zijn verschillende familiale, genetische aandoeningen waarbij de mutaties of de ontwikkeling van mutaties zijn geprogrammeerd in de genen van een individu van voor de geboorte, doorgegeven van ouder op kind. Bij de meest voorkomende van deze aandoeningen vormen zich honderden tot duizenden adenomateuze poliepen (familiaire adenomateuze polyposis of FAP) als gevolg van een mutatie in het APC-gen. Het is belangrijk om deze polyposissyndromen en de exacte genetische afwijking die ze veroorzaakt te herkennen, indien mogelijk, aangezien het kwaadaardig potentieel van deze poliepen veel groter is dan dat van individuen zonder de genetische afwijking. (Tachtig procent of meer van deze patiënten ontwikkelt darmkanker.) Hoewel deze syndromen verantwoordelijk zijn voor slechts een paar procent van alle darmkankers, identificeert herkenning van een polyposis-syndroom patiënten bij wie screening op aanvullende poliepen vaker moet worden uitgevoerd, zodat nieuwe poliepen en kankers kunnen vroeg worden ontdekt en behandeld. Het kan zelfs worden aanbevolen om de hele dikke darm te verwijderen om kanker te voorkomen. Daarnaast kunnen genetische tests worden gedaan voor familieleden van de patiënt om te bepalen of het familielid dezelfde mutatie heeft als de patiënt en daarom zeer waarschijnlijk poliepen en kanker zal ontwikkelen. Verwanten met dezelfde mutatie kunnen dan worden gescreend op de aanwezigheid van poliepen en kanker, waarbij de screening op dikkedarmkanker bij voorkeur op een eerdere leeftijd kan worden gestart dan normaal zou worden gedaan, omdat kankers bij deze syndromen zich op jongere leeftijd ontwikkelen dan kankers die niet met een syndroom zijn geassocieerd. Vanwege de autosomaal dominante wijze van overdracht van het gen en de effecten ervan, hoeft slechts één ouder het FAP-gen te hebben om door te geven aan zijn of haar kinderen, en daarom is er een 50/50 kans dat elk van zijn of haar kinderen zal FAP hebben.
Er is een ongebruikelijke vorm van FAP waarbij het aantal poliepen minder is dan de klassieke FAP - minder dan 100 - die verzwakte FAP wordt genoemd. De mutatie in het APC-gen in verzwakte FAP is anders dan de mutatie in klassieke FAP. Patiënten met veel poliepen, maar niet de aantallen die worden gezien in FAP, moeten worden geïdentificeerd en getest op de mutatie. In tegenstelling tot FAP, dat een autosomaal dominant syndroom is, is verzwakte FAP een recessieve mutatie, zodat een persoon één gemuteerd gen van elke ouder moet erven om poliepen en darmkanker te ontwikkelen, en vanwege de zeldzaamheid van de mutatie komt dit zelden voor.
Een ander syndroom van poliepen en darmkanker is het MYH polyposis-syndroom. Personen met MYH polyposis ontwikkelen op jonge leeftijd minder dan 100 poliepen en lopen een hoog risico op het ontwikkelen van darmkanker. Het wordt veroorzaakt door mutaties in een ander gen dan FAP, het MYH-gen; de mutatie komt echter sporadisch voor als gevolg van spontane mutaties en daarom is een erfelijk patroon niet duidelijk bij ouders, hoewel het bij broers en zussen kan worden waargenomen. Omdat het een autosomaal recessief gen is dat een gemuteerd gen van elke ouder vereist, is het MYH-polyposis-syndroom zeldzaam.
Het op één na meest voorkomende type colonpoliep is de hyperplastische poliep. Het is belangrijk om deze poliepen te herkennen en ze te onderscheiden van adenomateuze poliepen, aangezien ze weinig of geen potentieel hebben om kanker te worden, tenzij ze zich in de proximale (opstijgende dikke darm) bevinden of een bepaald histologisch patroon vertonen onder de microscoop (een gekarteld uiterlijk) . Niettemin zijn er zeldzame genetische syndromen waarbij patiënten veel hyperplastische poliepen vormen. Deze patiënten lopen mogelijk een vergelijkbaar risico op het ontwikkelen van darmkanker als patiënten met meerdere adenomateuze poliepen, vooral als de poliepen groot en gekarteld zijn, zich in de opgaande dikke darm bevinden en er een familiegeschiedenis van darmkanker is. Hyperplastische poliepen kunnen naast adenomateuze poliepen bestaan.
Er zijn veel minder vaak voorkomende typen colonpoliepen, en hun potentieel om kanker te worden varieert sterk, bijvoorbeeld hamartomateuze, juveniele en inflammatoire poliepen.
Nee, hoewel de meeste darmkankers voortkomen uit poliepen, doen sommige dat niet. Sommige ontstaan in de wand van de dikke darm. Deze kankers kunnen vlak of zelfs depressief (opgegraven) zijn. Ze zijn moeilijker te identificeren en te behandelen, en ze verspreiden zich vaker in de wand van de dikke darm en nabijgelegen lymfeklieren dan kankers die ontstaan in poliepen. Dit geldt met name voor gekartelde adenomateuze poliepen, die er meestal vlak uitzien in plaats van polypoïde.
Er is ook een familiaal, genetisch syndroom dat erfelijke niet-polyposis colorectale kanker wordt genoemd (HNPCC, Lynch-syndroom), waarbij darmkanker met een zeer hoge incidentie voorkomt (80% of meer van de patiënten). Er zijn weinig of geen poliepen te identificeren bij deze patiënten. Bovendien treden de kankers op jongere leeftijd op, vaak voordat screening op darmkanker wordt aanbevolen, en wordt het syndroom pas herkend als een familielid kanker krijgt, meestal op jonge leeftijd. HNPCC wordt vermoed omdat andere familieleden ook darmkanker hebben en aan bepaalde criteria wordt voldaan (Amsterdam- of Bethesda-criteria), of de kanker onder de microscoop een bepaald patroon vertoont met speciale vlekken. Als HNPCC wordt vermoed, kunnen genetische tests op de kanker worden uitgevoerd om de erfelijke mutatie te identificeren en kunnen andere familieleden op dezelfde mutatie worden getest. Indien aanwezig kunnen de gezinsleden een screeningscoloscopie en follow-up surveillance coloscopieën ondergaan. HNPCC kan ook in verband worden gebracht met kankers in weefsels buiten de dikke darm. Gelukkig is HNPCC verantwoordelijk voor slechts een paar procent van alle darmkankers.
Dikkedarmpoliepen kunnen in grootte variëren van enkele millimeters tot enkele centimeters. Hoe groter de poliep, hoe groter de kans dat er kanker in de poliep zit of dat de poliep later kanker wordt.
Er zijn verschillende manieren om darmpoliepen te diagnosticeren.
Endoscopische colonoscopie omvat het gebruik van een colonoscoop, een flexibele buis van ongeveer anderhalve meter lang met een lamp en camera aan het uiteinde en een hol kanaal waardoor instrumenten kunnen worden geleid. De colonoscoop wordt via de anus in de dikke darm gebracht en vervolgens door de dikke darm totdat het proximale uiteinde van de dikke darm - de blindedarm - is bereikt. Bij het terugtrekken van de colonoscoop wordt het slijmvlies van de dikke darm geobserveerd op poliepen en andere afwijkingen. Deze kunnen worden gebiopteerd of verwijderd met behulp van elektrocauterisatie en vervolgens onder de microscoop worden onderzocht. Colonoscopie identificeert 95% van de poliepen, klein en groot, hoewel af en toe poliepen worden gemist als ze klein zijn, verborgen door plooien in de bekleding van de dikke darm, plat zijn of de colonoscopie gehaast is.
Virtuele colonoscopie omvat het gebruik van computertomografie (CT) of magnetische resonantiebeeldvorming (MRI). De dikke darm is gevuld met een vloeibaar contrastmiddel of lucht, en CT of MRI wordt uitgevoerd. Geautomatiseerde reconstructie van de CT- of MRI-beelden levert een virtueel beeld op dat het beeld nabootst dat wordt verkregen door een colonoscoop. Virtuele colonoscopie is erg goed in het vinden van poliepen, maar niet zo goed als colonoscopie; het kan poliepen missen die kleiner zijn dan een centimeter, hoewel de noodzaak om deze kleinere poliepen te identificeren wordt besproken omdat ze zelden kwaadaardig zijn. MRI heeft een voordeel ten opzichte van CT omdat het de patiënt niet blootstelt aan straling. Het is echter duurder en er is minder ervaring met MRI dan met CT. Het probleem met virtuele colonoscopie met zowel CT als MRI is dat als er een poliep wordt gevonden die moet worden verwijderd, colonoscopie op een later tijdstip moet worden uitgevoerd om deze te verwijderen.
Bariumklysma is een oudere methode om darmpoliepen te diagnosticeren. Tijdens een bariumklysma wordt de dikke darm gevuld met barium en worden er meerdere röntgenfoto's van de dikke darm gemaakt terwijl de patiënt van positie verandert. Bariumklysma is een goede manier om poliepen te diagnosticeren en is relatief goedkoop; het kan echter gemakkelijk kleine poliepen missen en stelt patiënten bloot aan straling. Bovendien zijn de vaardigheden en ervaring die nodig zijn om een bariumklysma goed uit te voeren bij radiologen afgenomen omdat bariumklysma's minder vaak worden besteld nu colonoscopie en virtuele colonoscopie beschikbaar zijn. Tot slot, zoals virtuele colonoscopie, als poliepen worden gevonden, moet een colonoscopie worden uitgevoerd om de poliep te verwijderen.
Flexibele sigmoïdoscopie maakt gebruik van een verkorte versie van een colonoscoop, ongeveer drie voet lang. Het is in staat om alleen het distale derde tot de helft van de dikke darm te onderzoeken. Net als de colonoscoop kan het worden gebruikt om poliepen te identificeren, biopten en te verwijderen zonder blootstelling aan straling. Voor screeningdoeleinden, aangezien de sigmoidoscoop niet de hele dikke darm kan onderzoeken, wordt deze meestal gecombineerd met ofwel minder frequente colonoscopie of frequente occulte bloedtesten van de ontlasting om poliepen buiten zijn bereik te identificeren.
Verschillende deskundigengroepen hebben aanbevelingen gedaan voor surveillance bij personen bij wie bij hun eerste onderzoek poliepen zijn gevonden, meestal endoscopische colonoscopie, maar soms ook virtuele colonoscopie of flexibele sigmoïdoscopie. De aanbevelingen verschillen enigszins van groep tot groep, maar niet op belangrijke manieren. Ze doen allemaal aanbevelingen op basis van factoren zoals de familiegeschiedenis van poliepen en darmkanker, het aantal gevonden poliepen, de grootte van de poliepen en de histologie van de poliepen. Door deze factoren te gebruiken, kan het interval tussen surveillanceprocedures worden aangepast aan het risico op het ontwikkelen van verdere poliepen en maligniteiten in de toekomst - hoe hoger het risico, hoe korter het interval tussen surveillanceprocedures. De aanbevelingen die volgen, zijn gewijzigd ten opzichte van de richtlijnen die zijn voorgesteld door de Amerikaanse Multi-Society Task Force on Colorectal Cancer, gepubliceerd in 2012.
Adenomen kunnen worden geclassificeerd als laag risico (LRA) en hoog risico (HRA) voor kanker.
LRA is gedefinieerd als één tot twee buisvormige adenomen die kleiner zijn dan één centimeter.
HRA is gedefinieerd als drie of meer adenomen, met één tubulair adenoom groter dan één centimeter, of een adenoom met villeuze histologie of hoogwaardige dysplasie.
Aanbevelingen met betrekking tot wanneer de derde en volgende onderzoeken moeten worden uitgevoerd, zijn afhankelijk van de aanwezigheid van LRA of HRA op de eerste en tweede onderzoeken en kunnen variëren van drie tot tien jaar.
De meeste poliepen kunnen via de endoscoop worden verwijderd. Daarna worden ze onder de microscoop onderzocht. Het is belangrijk om te bepalen of ze al dan niet kanker bevatten, of ze van een type zijn met een kwaadaardig potentieel, en of ze kenmerken hebben waardoor ze meer kans hebben om met kanker in verband te worden gebracht, hetzij in een andere poliep tegelijkertijd of in poliepen die zich in de toekomst kunnen vormen (bijvoorbeeld villous of gekarteld).
De resultaten van de colonoscopie en histologisch onderzoek zijn belangrijk omdat ze de noodzaak bepalen van een verhoogde frequentie van screeningscoloscopie in de toekomst (bijvoorbeeld adenomateuze poliepen). Als er al kanker in de poliep aanwezig is, is het belangrijk om te bepalen hoe diep in de wand van de dikke darm de kanker zich heeft uitgezaaid. Als het zich diep uitstrekt, is de kans groter dat de kanker zich heeft verspreid naar verder weg gelegen lymfeklieren. Als de kanker zich diep uitbreidt, kan het nodig zijn om aanvullende endoscopische resectie uit te voeren van het gebied van de dikke darm waar de poliep zich bevond of om het deel van de dikke darm operatief te verwijderen om er zeker van te zijn dat alle kanker is verwijderd. Nabijgelegen lymfeklieren kunnen ook worden verwijderd en onderzocht om eventuele verspreiding van de kanker buiten de dikke darm te identificeren.
Als een genetische mutatie wordt vermoed, wordt deze gezocht door middel van genetisch onderzoek op een deel van de biopsie en, indien aanwezig, moeten familieleden worden gescreend op dezelfde mutatie. Indien aanwezig, moeten de familieleden screening colonoscopie ondergaan en vaker surveillance colonoscopie.
Het wordt aanbevolen dat patiënten met FAP en andere poliepsyndromen overwegen om hun dikke darm profylactisch te laten verwijderen om de ontwikkeling van kanker te voorkomen.
Genetica en genetische tests zijn een belangrijk aspect geworden bij de evaluatie van zowel colonpoliepen als darmkanker.
Bij elke patiënt met een colonpoliep moet een zorgvuldige familiegeschiedenis worden afgenomen. Indien nodig kunnen individuen of families worden doorverwezen naar artsen die gespecialiseerd zijn in de genetica van ziekten die kunnen helpen bij beslissingen over genetische tests en screening. Dit is vooral belangrijk bij patiënten met meerdere poliepen, meerdere familieleden met poliepen of darmkanker, of een familielid met vroege aanvang van darmkanker (vóór de leeftijd van 50 jaar).
Een familiegeschiedenis van darmpoliepen en darmkanker is een belangrijke aanwijzing voor de mogelijke aanwezigheid van een familiaal, genetisch syndroom. Als een syndroom wordt vermoed, kunnen individuen worden getest op bekende mutaties en kunnen ze op jongere leeftijd beginnen met surveillance-coloscopieën; er zijn echter nog steeds syndromen waarvoor mutaties onbekend zijn en waarvoor niet kan worden getest. Toch is er zelfs in deze laatste families een voordeel; familieleden worden bewust gemaakt van de mogelijkheid van een niet-identificeerbaar syndroom en kunnen vroegtijdig beginnen met surveillance-coloscopieën. Patiënten met FAP hebben vaak andere poliepen met een kwaadaardig potentieel in het maagdarmkanaal en ontwikkelen poliepen en/of kankers in andere gastro-intestinale en niet-gastro-intestinale weefsels. Ze vereisen verdere screening om te bepalen of de niet-colon poliepen kwaadaardig potentieel hebben en of kanker zich buiten het maagdarmkanaal heeft ontwikkeld.
Genetica kan ook op andere manieren worden gebruikt. In families met FAP of HNPCC, als de genetische afwijking wordt geïdentificeerd bij het eerste familielid met poliepen of kanker, kunnen andere familieleden worden geïdentificeerd met dezelfde afwijking en die dan kunnen beginnen met vroege screening op darmkanker.
Vanwege bezorgdheid over de overgang van poliepen naar kanker, zijn pogingen ondernomen om te bepalen of behandelingen met theoretisch potentieel poliepen daadwerkelijk voorkomen. Het probleem met de meeste onderzoeken is dat het retrospectieve, observationele onderzoeken zijn die niet voldoende zijn als bewijs. De lange tijd (vele jaren) die nodig is om poliepen te vormen, maakt langetermijnonderzoek verplicht, maar dergelijke onderzoeken waren moeilijk te doen, behalve in het geval van familiale, genetische polyposissyndromen, en vanwege de verschillen in hun oorzaken, is het niet duidelijk of wat daarop van toepassing is, ook van toepassing is op de meer voorkomende sporadische adenomen.
Er zijn verschillende associaties onderzocht voor antioxidanten, waaronder selenium, bètacaroteen en vitamine A, C en E. De meeste onderzoeken die zijn gedaan, ondersteunen geen rol voor deze middelen bij het voorkomen van poliepen of bij het voorkomen van darmkanker. Er is een beperkte hoeveelheid ondersteuning beschikbaar voor het gebruik van selenium om poliepen te voorkomen, maar selenium wordt niet aanbevolen voor gebruik buiten experimentele onderzoeken.
In één onderzoek is aangetoond dat aanvullend calcium via de voeding de vorming van poliepen voorkomt. Het voordeel werd gezien bij suppletie van 1200 mg calcium per dag. Er is enige bezorgdheid over het gebruik van calcium, aangezien hogere voedings- en aanvullende niveaus in verband worden gebracht met een toename van vaatziekten. De inname van calcium die werd onderzocht was hoger dan de aanbevolen inname van calcium, 800 mg per dag.
De beste ondersteuning voor een behandeling om poliepen te voorkomen is met niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's), een klasse geneesmiddelen die aspirine, ibuprofen (Motrin, Advil), celecoxib (Celebrex) en vele anderen omvat. Van aspirine is in verschillende onderzoeken aangetoond dat het de vorming van poliepen met 30% tot 50% vermindert. Het effect zal waarschijnlijk optreden bij hogere doses aspirine (meer dan de 81-325 mg die wordt aanbevolen voor de preventie van hart- en vaatziekten), en er is bezorgdheid over de bijwerking van aspirine van gastro-intestinale bloedingen bij deze doses.
Van celecoxib (Celebrex), een "COX-2-selectieve NSAID" of Cox-2-remmer is aangetoond dat het ook de dikke darmpoliepen met 30% tot 50% vermindert, maar er is een aanhoudende bezorgdheid over de mogelijke cardiovasculaire bijwerkingen die kunnen worden waargenomen bij de meeste NSAID's (hoewel de gegevens die deze bijwerking ondersteunen tegenstrijdig zijn). Het kan worden gebruikt bij patiënten met genetische polyposissyndromen die ervoor kiezen hun dikke darm niet te laten verwijderen. Celecoxib kan worden overwogen bij patiënten met een laag risico op hart- en vaatziekten die vaak adenomateuze poliepen ontwikkelen.
Van Sulindac (Clinoril), een "niet-selectieve NSAID" is aangetoond dat het poliepen voorkomt bij patiënten met sporadisch adenoom en de genetische syndromen. Net als bij celecoxib bestaat er bezorgdheid over cardiovasculaire bijwerkingen en gastro-intestinale ulceratie en bloeding.
Gezien de beschikbare informatie wordt het niet aanbevolen om patiënten met een gemiddeld risico op de vorming van extra poliepen preventief te behandelen uit angst dat de risico's van de behandeling, voornamelijk darmbloedingen en hart- en vaatziekten, opwegen tegen de voordelen van polieppreventie. Het kan redelijk zijn om patiënten met een hoger dan gemiddeld risico op poliepen te behandelen, waarbij de voordelen mogelijk opwegen tegen de risico's. Dergelijke patiënten kunnen patiënten zijn met frequente poliepvorming, met name degenen die kankerachtige veranderingen in de poliepen hebben aangetoond, of patiënten die al darmkanker hebben gehad. Er wordt reikhalzend uitgekeken naar onderzoeken bij dit soort patiënten.
Wetenschapper bewijst rol van microbioom bij obesitas
Nieuw onderzoek gepresenteerd door Dr. Christoph Thaiss in zijn bekroonde essay voor de “ Wetenschap en SciLifeLab Prize for Young Scientists” beschrijft verschillende bacteriële metabolieten in de
Wat is functionele geneeskunde?
10 jaar geleden, toen Steve en ik aan onze gezondheidsreis begonnen, hadden we het geluk een man te ontmoeten die op dezelfde reis was als wij, maar een beetje verder op het pad - Chris Kresser. In h
Darmmicrobioom en IBD - het verband misschien in het dieet zegt studie
Een nieuwe studie heeft overtuigend bewijs aangetoond dat inflammatoire darmaandoeningen of IBD nauw verband houden met de microbiële omgeving in de darm, die kan worden veranderd met een voorgeschrev
