Bronnen van ontstaan ​​en manier van optreden van pijnen - Diagnose van acute buik

In een kwestie van bronnen van ontstaan en van de manieren waarop het wordt uitgevoerd pijnen bij inwendige ziekten blijven veel dingen niet duidelijk.

Scherpe pijn bij zwelling van de darmen werd ook waargenomen bij de geopende maag wanneer de druk van de lussen op een pristenochny peritoneum werd uitgesloten. Williams' poging om darmkrampen te verklaren met een spanning van de bijbehorende mesenteriën als hevige pijnen die niet alleen kunnen worden waargenomen bij het strekken van de ingewanden, maar ook bij hun sterke spasmen werd ook weerlegd.
De onnauwkeurige mening van Lennander en zijn aanhangers over een pathogeen van pijn bij een inwendige ziekte wordt verklaard door een verkeerd begrip van de evolutiepatronen van een zenuwstelsel door hen.
Evolutie van de huid eksteroretseptor ging in de richting van perceptie van dergelijke irritaties zoals een aanraking, druk, prikken, koude , warmte. Deze irritaties zijn voor hen voldoende. Interoretseptora evolueerde in de richting van waarneming van chemische irritaties, mechanisch - druk in holle lichamen in verband met uitrekken of een spasme van hun wanden, en in parenchymateus - in verband met acuut uitrekken van hun kapsel.
Deze irriterende stoffen zijn geschikt voor interoretseptor.
De fout van Lennander is over het algemeen dat hij de patronen met betrekking tot eksteroretseptor mechanisch overdraagt ​​op interoretseptor.
De verdienste van het vaststellen van een echte pathogenie van pijn bij een inwendige ziekte behoort over het algemeen toe aan binnenlandse onderzoekers. I.P. Pavlov stelde tot de eerste vast dat hij van de binnenkant naar een hersenschors krachtige stopnaalden van irritaties instroomt, en wees op de leidende rol van schors in de activiteit van een organisme. K.M. van By to about in, die de leer van I.P. Pavlov ontwikkelde, bewees door middel van een methode van geconditioneerde reflexen het bestaan ​​van een nauwe verbinding tussen internals en een hersenschors,
die alle functies van deze lichamen reguleert. In de doctrine over representatie van internals in een hersenschors werden veel dingen gebracht door V. M. Bechterew. Essentiële toevoegingen aan deze vraag zijn ook gemaakt door A. M. Grinstein.
I.P. Pavlov's standpunt over een stroom van impulsen van het inwendige naar de bast kan worden geïllustreerd op elektro-encefalogrammen. Spiegel bijvoorbeeld, die een blaas irriteerde, observeerde dezelfde fluctuaties van elektrische potentialen van een gevoelige zone van schors, als bij impact op somatische receptoren.
BI Lavrentyev, AA Zavarzin en vele andere binnenlandse auteurs illustreerden een nauw verband tussen schors en inwendige organen, waarvan het bestaan ​​morfologisch bewezen is in de laatste talrijke en verschillende retseptorov.1 In dierproeven is bewezen dat inwendige en hun vaten worden voorzien van zenuwen van pijnlijke gevoeligheid. Aanwezigheid van pijnlijke geleiders in verbindende takken van een sympathische grensstam wordt ook in het openbaar bewezen. Op het moment van sectie van verbindende takken, en ook bij irritatie elektrische stroom van het deel dat ze verbonden met het ruggenmerg, zijn er in de regel scherpe pijnen (AV De binding en rh op, I. Ya. R en zd ongeveer l met tot en y). Eindelijk, chirurgische en farmacologische ingrepen op knooppunten van een sympathische grensstam en op de zenuwen die ervan uitgaan naar de inwendige delen en ook op de sympathische knooppunten van de prevertebrale, elimineren of verminderen de pijn bij inwendige ziekten volledig.
Het is dus mogelijk vast te stellen dat pijn bij inwendige ziekten afhangt van irritatie van de receptoren die verstopt zijn in hun mesenterium en wanden, en in parenchymateuze lichamen - in een capsule, en een adequate prikkeling van deze receptoren is druk die ontstaat in holle lichamen op een acute spasmen of strekken van hun wanden, en in parenchymateus - op rekken van de capsule. IK I shch e N to about en Müller veronderstellen dat bovendien ischemie als gevolg van een vasospasme, voedende internals de oorzaak van pijn kunnen zijn.
In geval van betrokkenheid bij pathologisch proces van een pristenochny blad van een peritoneum pijn als een gevolg van irritatie van de pijnreceptoren van de spinale zenuwen die zijn verstopt in een buikvlies, voegt zich bij de pijn die voortkomt uit de inwendige delen.
1 Beide onderzoekers zijn van mening dat dit niet de uiteinden zijn van sympathische, maar somatische zenuwfibrillen waarin cellen worden geplaatst in tussenwervelknopen.

Volgens het overheersende gezichtspunt worden sensorische cellen, de innerverende inwendige organen, in tussenwervelknopen geplaatst (Dogel II'S-cel van het type); perifere vezels
ze gaan naar het inwendige lichaam, en centraal ook het ruggenmerg als een deel van de rugwortels komt binnen en eindigt in een laterale hoorn van grijze stof.
Onlangs achtte een aantal auteurs - mogelijk bestaan ​​in de rug - een brein van de speciale sympathieke pijnlijke geleiders die ten einde lopen, evenals somatische nerveuze provodpik, in de bast van een wandkwab van grote hemisferen. Dit punt van een feniye heeft ongetwijfeld enige basis, aangezien de evolutie van een zenuwstelsel begon met het vormen van speciale zenuwbanen voor het uitvoeren van afzonderlijke soorten zenuwimpulsen (bijvoorbeeld tactiele, pijnlijke, temperatuur, diepe gevoeligheid) om te blaffen en manieren van schors, van striatum naar een ruggenmerg, enz.

Ook de moeilijkheid die zowel de patiënt als de arts ervaart bij het verwijzen van viscerale pijnen naar dit of dat inwendige lichaam, wordt verklaard door kenmerken van een innervatie van inwendige organen. pagina van lokalisatie van een bron van hun ontstaan.
Omdat verschillende inwendige organen gedeeltelijk of volledig een innervatie krijgen van dezelfde segmenten, bijvoorbeeld nieren, dunne darmen, een baarmoeder en zijn aanhangsels, en de pijnen die optreden bij een ernstige ziekte ze hebben niet alleen een diffusiekarakter, maar zijn ook ongeveer in dezelfde gebieden gelokaliseerd. Deze omstandigheid zorgt ook vaak voor grote moeilijkheden voor de arts bij het oplossen van de vraag welke van deze lichamen een pijnbron is.
Het optreden van hyperalgesie van huid en spieren, en ook spierspanning in de afdelingen van een lichaam geïnnerveerd door dezelfde segmenten van het ruggenmerg als een ziek lichaam is kenmerkend voor een inwendige ziekte. Er wordt aangenomen dat de ontwikkeling van hyperalgesie van huid en spieren alleen wordt waargenomen bij inwendige ziekten. Maar het is onjuist. Ze kunnen ontstaan ​​bij een ziekte en andere diepe weefsels. P.I. Stradyn vond bijvoorbeeld een scherpe hyperalgesie van de huid in de aangetaste gewrichten.
Op basis van resultaten van talrijke experimenten van onze wetenschappers wordt het idee over aanpassing en trofische functie van een sympathisch zenuwstelsel naar voren gebracht. Volgens deze theorie beïnvloedt het sympathische zenuwstelsel de prikkelbaarheid van receptoren en effectoren, waaronder somatische effectoren en pijnreceptoren. Deze invloed wordt uitgevoerd door de takken die vertrekken van de sympathische vezels die naar de binnenkant gaan. Bij inwendige ziekten schakelen de impulsen die van hen op sympathische vezels uitgaan naar hun vertakkingen die naar de pijnreceptoren gaan die in de huid zijn gevuld en naar de spiereffectoren die in dwarsgestreepte spieren worden geplaatst. Invloed op pijnreceptoren wordt veroorzaakt door hyperalgesie van huid en spieren, op motiverende effectoren - een tonische spierspanning. Het is vastgesteld dat adaptatie en trofische invloed worden veroorzaakt door dunne sympathische amyelinische vezels (Timofeev's vezels) die de uiteinden van gevoelige en motiverende somatische vezels vlechten. De invloed van een sympathisch zenuwstelsel op de prikkelbaarheid van grote somatische receptoren is ook bewezen door een hronaksimetriya-methode.
Soms leidt eliminatie van het pathologische centrum in het interne lichaam niet tot eliminatie van een pijnsyndroom. De veiligheid ervan werd meestal beschouwd als een vertoon van hysterie, zoals gedacht, maar niet als een geldige pijn. Soms werden patiënten beschuldigd van verergering van de gevoelens en zelfs van simulatie. Ondertussen vinden dit soort gevallen de verklaring in het licht van de leer van I.P. Pavlov.

Afwezigheid van pijn is een uitzondering op de algemene regel. Ze klagen niet altijd over buikpijn bij perforatie van darmzweren de buiktyroïde patiënten die in een ernstige toestand verkeren patiënten, de gewonden en kneuzingen, die in een bewusteloosheid zijn, kleine kinderen, afgeleefde oude mannen kunnen niet rapporteren over het begin van pijnen; pogingen om juiste gegevens te verkrijgen over het begin van pijnen bij zwakzinnigen zijn vruchteloos. Na dit alles te hebben uitgesloten, is het over het algemeen noodzakelijk om te erkennen dat een symptoom van pijn in de buikholte grote waarde moet hebben. Analyse van klachten van patiënten tot pijn in de maag, soms is het in één keer mogelijk om correct te worden begeleid in het karakter van een ziekte. Het zou echter verkeerd zijn om de klachten van de patiënt uit het oog te verliezen met andere pijnen die buiten een buikholte worden gevoeld (de pijn die uitstraalt in de nek, een schouder en een schop) en de patiënt stoort, samen met intra-buikpijn. Urodynie en pijn in de testikels helpen bij het vaststellen van de differentiële diagnose tussen sommige acute urologische ziekten en afzonderlijke vormen van "acute buik".
Het symptoom dat volgt op de frequentie waarop patiënten wijzen op een ziekte van "acute buik" is braken. Braken kan optreden aan het begin van een ziekte of tijdens de zwaarste ziekte, namelijk in de periode van diffuse purulente peritonitis; in de laatste gevallen neemt braken soms fecaal karakter aan.
Tot voor kort werd aangenomen dat in een stadium van diffuse purulente peritonitis braken ontstaat als gevolg van irritatie van de emetische centra de overeenkomstige toxines. In werken van bepaalde auteurs wordt echter de ontwikkeling van braken als gevolg van intoxicatie in twijfel getrokken. Deze auteurs zijn erin geslaagd om aan te tonen dat bij experimentele peritonitis bij vagotomirovanny en simpataktomirovanny dieren braken, ondanks intoxicatie, niet komt.
Twijfelachtige benadering van braken als gevolg van stagnatie van de gastro-intestinale inhoud bij obturatsionnye onbegaanbaarheid van het spijsverteringskanaal lijkt. Bij sommige dieren, bijvoorbeeld bij konijnen, komt zelfs bij de hoogste onbegaanbaarheid van de dunne darm nooit braken, ondanks overmatige overloop en oprekken van de maag.
Uit de laatste supervisie lijkt het ons noodzakelijk om te tekenen een conclusie dat de overeenkomstige reflex nodig is voor het naderen van braken en dat in alle gevallen van "acute buik" braken altijd reflexmatig plaatsvindt. Maar het mechanisme van deze reflex is niet altijd hetzelfde. Aan het begin van ziekten en beschadigingen kan braken het gevolg zijn van mechanische of chemische irritatie van de overeenkomstige receptoren en afferente geleiders van een zenuwstelsel; bij diffuse peritonitis is het agens,
het werkende irritante beeld op dezelfde geleiders, uiteraard bacteriële toxines. Van mechanische irritaties van afferente geleiders kan braken een voorbeeld zijn van braken bij torsie van lichamen of bij overtredingen; braken door chemische irritatie van dezelfde geleiders kan zijn:perforatie van holle lichamen en uitstorting van hun inhoud in het buikvlies; een voorbeeld van braken door irritatie van interoretseptor-toxines is natuurlijk braken bij peritonitis, zowel lokaal als gegoten, vordert.
Braken bij diffuse purulente peritonitis heeft fecaal karakter, is bijna continu, is meestal zoals het al is werd genoemd, een symptoom exact, maar laat.
Klachten van de patiënt over braken aan het begin van een ziekte of beschadiging van buikorganen zonder aanwezigheid van andere kenmerkende symptomen worden van essentiële waarde voor de differentiële diagnose beroofd omdat braken in een het begin van de ziekte wordt waargenomen bij de meeste verschillende ziekten die bijna niets gemeen hebben met "acute buik".
Het is noodzakelijk om te bedenken dat braken bij "acute buik" zich altijd ontwikkelt na het begin van pijn in een buikholte, en bij andere ziekten kan het niet zijn.
In sommige, zeldzame gevallen klagen patiënten met een "acute buik" over de aanvallen van een pijnlijke hik die hard voortgaat en wijst op irritatie van de ap nervus hrenicus.
Het derde symptoom waaraan patiënten aandacht besteden of dat wordt gevonden na de overeenkomstige medische vragen, is het symptoom van frustratie van een normale otchozhdeniye van darmgassen en een calla. Het is bekend dat de afwijking van een normale otchozhdeniye a calla en gassen kan bestaan ​​uit toename van uitwerpselen of hun vertraging. Van deze twee aandoeningen van de motorische activiteit van de darmen bij "acute buik" wordt de tweede het vaakst waargenomen, en een vertraging van een otchozhdeniye zowel een calla als gassen.
De beëindiging van een otchozhdeniye van de darminhoud bij "acute buik " gebeurt ofwel door mechanische of door verlamde Ilheus. Bij elke buikvliesontsteking valt die afdeling van de darmen die zich in de peritoneumontsteking bevindt, zeker in een toestand van verlamde onbegaanbaarheid als gevolg van de invloed van bacteriële vergiften, zoals rechtstreeks op de spieren van de darmen en op zijn zenuwganglionen (de textuur van Duyerbakh). Mate van darmondoorlaatbaarheid zoals bij hoge darmondoorlaatbaarheid lagere darmdelen vaak blijven functioneren is van groot belang.
In zeldzame gevallen urgente chirurgische aandoeningen van een buikholte (een acute appendicitis bij kinderen, pneumokokkenperitonitis) vanaf het begin ga door met de versnelde vloeistofstoel die tot de verkeerde diagnose leidt. Soms worden ponosa waargenomen bij zware diffuse peritonitises in de late termen van een ziekte. De oorsprong van deze pono's is niet helemaal duidelijk.
Bij mechanische onbegaanbaarheid, en ook in het geval van "acute buik", voortkomend uit de verschijnselen van paralytische intestinale onbegaanbaarheid van lage lokalisatie, klachten van patiënten tot de beëindiging van een otkhozhdeniye van darminhoud samen met andere symptomen krijgen grote waarde, maar tijdens de eerste uren na het ontstaan ​​van "acute buik" kan de passage van flatus en een calla niet als pathologisch worden beschouwd.
Patiënten wijzen soms op karakter van een stoel, donkere verkleuring van een calla, onzuiverheid is verser dan bloed etc. Dergelijke gegevens zijn zeer waardevol en van groot belang voor herkenning.
Overige klachten van patiënten (verlies van eetlust, een droom, een oprisping, misselijkheid, de gecompliceerde adem, de algemene zwakte, slapheid, enz.) zijn in geen enkel opzicht specifiek voor "acute buik" en worden daarom niet in aanmerking genomen bij deze speciale behandeling.
Bij anamnese is het n noodzakelijk om gegevens te ontvangen over de behandeling die tijdens een ziekte is toegepast. Grote praktische waarde heeft ontvangst van verschillende interne middelen, voornamelijk laxerend en rustgevend. De laatste, zoals we weten, bemoeilijken de diagnose, matigen klachten tot pijn, verzachten enkele objectieve tekenen. Het gebruik van laxeermiddelen is zeer gevaarlijk, en daarom verandert de identificatie van dergelijke feiten in bepaalde gevallen de daaropvolgende therapie.
Bauer en Clark stelden vast dat zij onder de dode acute appendicitis van 92,3% van de patiënten werden behandeld voor complicaties tijdens aanvallen van deze of die laxeermiddelen. I. D. Anikin en N. N. Samarin, op de materialen van de chirurgische afdeling van het ziekenhuis van Mechnikov, merkten ook de grote frequentie op van zware perforatie van een wormvormige scheut bij de patiënten die laxeermiddel accepteerden. Onontvankelijkheid van een dergelijke therapie roept geen twijfel op. Opgemerkt moet worden dat dankzij sanitarnoprosvetitelny werk onder de bevolking en beschikbaarheid van gratis medische hulp in de USSR het aantal patiënten dat probeert te worden behandeld met huismiddelen erg klein is, waarom ook welkom van laxeermiddel zonder afspraak van de arts in geval van " acute buik" komt minder vaak voor.

• Diagnose van acute buik
• Objectief onderzoek - Diagnose van acute buik