Visceraal vet veranderingen na distale gastrectomie volgens het type reconstructie procedure voor de maag cancer

visceraal vet veranderingen na distale gastrectomie volgens het type reconstructie procedure voor maagkanker
Abstracte achtergrond
Goedaardige doodsoorzaken, zoals cerebrovasculaire of hartziekten, zijn niet zeldzaam bij patiënten met maagkanker die curatieve gastrectomie hadden ondergaan. Metabool syndroom, gekenmerkt door viscerale vetophoping, is een risicofactor voor cerebrovasculaire en hartziekten. Er is echter weinig informatie over de effecten van de wederopbouw procedures over veranderingen in visceraal vet na distale gastrectomie. Het doel van dit onderzoek was om de impact van de reconstructie procedure (Roux-en-Y reconstructie (RY) en Billroth I reconstructie (BI)) over de veranderingen in visceraal vet te analyseren, zoals bepaald met behulp van computertomografie.
Methods
de proefpersonen waren 152 patiënten met maagkanker die distale gastrectomie ondergingen met lymphadenectomy tussen 2002 en 2007. het visceraal vet gebied werd gemeten voor een cross-sectionele berekende tomogram verkregen ter hoogte van de navel.
Resultaten
Adjuvant chemotherapie (ja versus nee, P
= 0,0006), het type van de wederopbouw (BI vs. RY, P
= 0,0146), gebied van lymfeklierdissectie (< D2 vs. ≥D2, P
= 0,0020), omentectomie (ja versus nee, P
= 0,0003) en pathologisch stadium (02/01 vs. 3/4; P
= 0,0023) significant gecorreleerd met postoperatieve visceraal vet verlies. Multivariate logistische regressie-analyse geïdentificeerd reconstructie (BI vs. RY; P = 0,0232). En adjuvante chemotherapie (ja versus nee, P
= 0,0330) als belangrijke determinanten van visceraal vet verlies na de operatie
Conclusies
visceraal vet verlies na RY was groter dan die na de BI. Verdere prospectieve studies zijn nodig om de effecten van de wederopbouw na distale gastrectomie op visceraal vet te bevestigen.
Sleutelwoorden
Gastrectomie Wederopbouw visceraal vet Achtergrond
Goedaardige dood is een veel voorkomende doodsoorzaak bij patiënten met maagkanker die curatieve had ondergaan gastrectomie. Dit is waarschijnlijk omdat de 5-jaars overleving verbeterd tot ongeveer 95%, vooral bij patiënten met vroege maagkanker behandeld door radicale resectie [1]. De oorzaken van sterfte omvatten goedaardige cerebrovasculaire, hart- en ademhalingsziekten [2]. Het metabool syndroom, gekenmerkt door viscerale vetophoping, is een risicofactor voor cerebrovasculaire en hartziekten [3-5]. De Roux-en-Y gastric bypass is een populaire methode gebruikt om lichaamsgewicht en visceraal vet verminderen, morbide obesitas. Hoewel Roux-en-Y (RY) gastric bypass en Roux-en-Y reconstructie na gastrectomie maagkanker niet geheel vergelijkbaar, de selectie van reconstructiemethode kan visceraal vet na gastrectomie maagkanker regelen.
Verschillende studies hebben gemeld slechte prognose voor patiënten met overmaat na gastrectomie gewichtsverlies [6, 7]. Gewichtsverlies is een ernstig probleem, vooral voor magere patiënten. Dergelijke gewichtsverlies wordt veroorzaakt door een verminderde voedselinname en malabsorptie [8-10] Body gewichtsverlies na gastrectomie wordt gedacht voornamelijk te wijten aan het verlies van lichaamsvet (die subcutaan en visceraal vet bevat) [11-13] te zijn. In dit verband, visceraal vet verandering verdient opmerking. Echter, voor zover wij weten, is er geen informatie over veranderingen in visceraal vet en onderhuids vet distributie na gastrectomie voor verschillende chirurgische procedures, zoals distale gastrectomie met Billroth I (DGBI) reconstructie of distale gastrectomie met een Roux-en-Y (DGRY) reconstructie .
In deze retrospectieve studie hebben we eerst gekwantificeerd buikvet gebied (VFA) en bepaalde de effecten van verschillende chirurgische procedures (DGBI en DGRY) het visceraal vet patiënten die gastrectomie ondergingen distale met lymfadenectomie. Klinisch, dit onderzoek dient als basis voor de juiste selectie van de wederopbouw werkwijze volgende distale gastrectomie, om een ​​adequate controle van visceraal vet volume postoperatief op de lange termijn.
Methoden
Patiënten en chirurgische procedures
Tussen januari 2002 en april 2007 werden in totaal 152 patiënten met maagkanker ondergingen distale gastrectomie met lymphadenectomy aan de Osaka Medical Center voor kanker en hart- en vaatziekten, Osaka, Japan. Zij omvatten 106 mannen en 46 vrouwen met een gemiddelde leeftijd van 62,8 ± 9,8 jaar (± SD, bereik 37 tot 85 jaar, mediaan 63 jaar). Alle patiënten ondergingen preoperatieve evaluatie, met inbegrip van maag-endoscopie, computertomografie (CT) en laboratoriumtests. In deze studie hebben we de CT-beelden ten minste 6 maanden na de operatie met die voor de operatie gemaakt.
Roux-en-Y reconstructie werd uitgevoerd als het overblijfsel maag na resectie te klein om de prestaties van BI en mogelijk is wanneer de belangrijkste was tumor vielen de pylorus. Lymfeklierdissectie werd uitgevoerd volgens de tweede editie van de Japanse classificatie van maagkanker
[14]. Bijzonder patiënten met T1 en N0 tumoren ondergingen dissectie van de perigastric lymfeklieren en klieren bij de basis van de linker slagader maag en langs de leverslagader, die voor de eenvoud in deze studie de zogenaamde "D1 + klierdissectie. Patiënten met T2 of meer gevorderde tumoren en mensen met N1 of meer gevorderde kanker ondergaan D2 lymfklierdissectie die dissectie van hepatoduodenale knooppunten en knooppunten omvat retropancreatic.
Hospital werden gecontroleerd voor leeftijd, geslacht, lengte, gewicht, clinicopathologische achtergrond gegevens met betrekking tot UICC-TNM stadium en chirurgische ingreep. Deze studie werd goedgekeurd door de Human Ethische Toetsingscommissie van het Osaka Medical Center voor kanker en hart- en vaatziekten.
Kwantificering van visceraal vet gebied
VFA werd gemeten met behulp van 'FatScan', zoals eerder beschreven [15], op een beeld dwarsdoorsnede CT verkregen ter hoogte van de navel. Figuur 1 toont de wijze waarop het vetweefsel gebied van een CT op bepalen. Eerst werd de intraperitoneale gebied handmatig bepaald door het traceren de contour op de scan (figuur 1a). Daarna wordt een van belang zijnd gebied van de onderhuidse vetlaag werd bepaald door het traceren de contour op elke scan, automatisch of handmatig (figuur 1b) en de demping bereik van de CT getallen (in Hounsfield eenheden) voor vetweefsel berekend . Een histogram voor vetweefsel werd berekend, gebaseerd op de gemiddelde demping ± 2 SD (figuur 1c). Binnen de regio geschetst in figuur 1a weefsel vermindering binnen het gemiddelde ± SD 2 werd beschouwd als de VFA (witte pijl, figuur 1d) zijn. De totale vet gebied werd berekend in het gebied waarin de omtrek van de buikwand. VFA werd afgetrokken en de rest werd beschouwd als het spek gebied (zwarte pijl) (figuur 1d). Figuur 1 CT-beelden verkregen bij de navel niveau aantonen van de methode die wordt gebruikt om buikvet verdeling te bepalen. (A) De lijn (bewegwijzerde) schetst de intraperitoneale omgeving. (B) De lijn (pijlen), met een cursor getrokken automatisch of handmatig, worden de onderhuidse vetlaag, waarbij verzwakking wordt gemeten. (C) Een histogram van de CT getallen (in Hounsfield eenheden) in de in b gebied (gemiddelde ± 2SD). (D) Meting van viscerale vetweefsel (volle pijl). De totale vet gebied wordt gekenmerkt door de regio geschetst door de omtrek van de buikwand. Het visceraal vet gebied werd afgetrokken, en de rest werd beschouwd als de onderhuidse vet gebied (gestippelde pijl).
Statistische analyse
Verschillen tussen groepen werden onderzocht op statistische significantie met behulp van de Student's t
proef met correctie Yates ' , de χ
2 test, Fisher's exacte waarschijnlijkheid test, Wilcoxon rank sum test, of de Mann-Whitney U Electronics test. Univariate analyse werd uitgevoerd om de factoren die visceraal vet verlies bepalend zijn. De geïdentificeerde variabelen werden vervolgens in een multivariate analyse met behulp van logistische regressie-analyse om onafhankelijke factoren die de visceraal vet verlies beïnvloed identificeren ingevoerd. Significantie werd aanvaard voor P Restaurant < 0,05. Statistische analyse werd uitgevoerd met behulp van JMP
versie 9.0 (SAS Institute Inc., Cary, NC).
Resultaten
Vergelijking van de kenmerken van de patiënten volgens chirurgische ingreep
Tabel 1 vergelijkt de achtergrondkenmerken van de patiënten die onderging DGBI en DGRY. Leeftijd, geslacht, body mass index (BMI), en VFA voor de operatie waren niet verschillend tussen de groepen. Bij aanvang van het serumalbumine concentratie was significant hoger in de DGBI (4,25 ± 0,36 mg /dl) dan in de DGRY groep (4,11 ± 0,36 mg /dl, p = 0,0317
) .table 1 Vergelijking van klinische achtergrondgegevens van patiënten die distale gastrectomie-Billroth I en distale gastrectomie-Roux-en-Y
DGBI n = 104 onderging
DGRY n = 48
P
leeftijd (jaar)
64 (38-85)
62,5 (37-80)
0.2574c
Geslacht (M /V)
69/35
37/11
0.1804a
BMI (kg /m2) voor de operatie
22,8 (16,0-30,5)
22,4 (17,1-31,0)
0.7243c
VFA vóór de operatie (cm2)
75.2 (15,9-265,4)
80,6 (14,6-236,7)
0.9148c
SFA vóór de operatie (cm2)
122,5 (35,5-267,3)
113,8 (14,9-231,5)
0,4142 c
albumine niveau voor de operatie (mg /dl)
4,3 (2,5-4,8)
4,1 (2,8-4,7)
0.0128c
Approach (laparoscopie /laparotomie)
15 /89
0/48
0.0030b
Lymfeklierdissectie (< D2 /≥D2)
59/45
20/28
0.0840a
omentectomie (ja /nee)
13/91
15/33
0.0056a
Pathologische T (1/2/3/4)
74/28/2/0
32/12 /4/0
0.4420d
Pathologische N (0/1/2/3)
78/20/6/0
34/10/3/1
0.5484d
pathologisch stadium (1/2/3/4)
86/11/7/0
37/5/5/1
0.3587d
adjuvante chemotherapie (ja /nee)
10 /94
5/43
1.0000b
Herhaling (ja /nee)
4/100
3/45
0.5110b
aχ verhuur 2-test; exact test bFisher's; cWilcoxon rank sum-test; dMann-Whitney U Electronics Test. BMI
body mass index, DGBI
distale gastrectomie met Billroth I, DGRY
distale gastrectomie met een Roux-en-Y, SFA
onderhuids vet gebied, VFA
visceraal vet omgeving.
wat de chirurgische elementen, was er een significant verschil in chirurgische benadering (dat wil zeggen het aantal patiënten ondergingen laparoscopie versus laparotomie) tussen de DGBI en DGRY groepen (P
= 0,0030), en omentectomie tussen de DGBI en DGRY groepen (P
= 0,0056).
Analyse van de pathologische factoren en postoperatieve beloop toonde aan dat er geen significant verschil tussen de groepen in de pathologische T, pathologische N, pathologisch stadium, adjuvante chemotherapie, of herhaling.
Vergelijking van BMI en VFA volgens chirurgische ingreep
Tabel 2 geeft vergelijkende gegevens met betrekking tot BMI en VFA: BMI na de operatie en het tempo van de vermindering van de BMI (ΔBMI%) waren niet verschillend tussen de DGBI en DGRY groepen. tabel 2 Vergelijking van de indexen van de adipositas bij patiënten met distale gastrectomie-Billroth I en distale gastrectomie-Roux-en-Y
DGBI n = 104
DGRY n = 48
P
BMI na de operatie
20,4 (15,0-28,1)
19,7 (16,9-26,2)
0.3789a
VFA na de operatie (cm2)
50,8 (6,4-167,1 )
37,4 (11,7-144,5)
0.0742a
SFA na de operatie (cm2)
81,14 (19-230,8)
69,9 (23,5-184)
0.0808a
Alb na de operatie (mg /dl)
4,3 (2,4-4,7)
4,2 (3,7-4,6)
0.3065a
Verlaging tarief van BMI (%)
8.7 (-15 tot 31,2 )
10,8 (-2,7 tot 22,5)
0.1678a
Verlaging tarief van VFA (%) 30,6
(-130,2 tot 90,1)
44,2 (-14,5 tot 85,2)
0,0027 een
Verlaging tarief van SFA (%) 33,0
(-124,6 tot 82,3)
31,8 (-147,7 tot 87,4)
0.5722a
aWilcoxon rank sum-test. BMI
body mass index, DGBI
distale gastrectomie met Billroth I, DGRY
distale gastrectomie met een Roux-en-Y, SFA
onderhuids vet gebied, VFA
visceraal vet omgeving.
de VFA na DGBI (62,4 ± 39,8 cm 2) was lager dan dat na DGRY (50,7 ± 36,2 cm 2), maar het verschil was niet statistisch significant (p
= 0,0742).
de snelheid van de reductie van de VFA (ΔVFA%) in de DGBI groep (24,7 ± 36,8%) was significant lager dan in de DGRY groep (42,2 ± 24,1%, P
= 0,0027). We onderzochten ook ΔVFA% in pathologisch stadium I patiënten. De ΔVFA% in de DGBI groep (21,7 ± 38,1%) was significant lager dan in de DGRY groep (39,0 ± 24,4%, P
= 0,0134).
Determinanten van postoperatieve visceraal vet verlies
We onderzochten de factoren die betrokken zijn in visceraal vet verlies. Hiervoor werd de onderzoekspopulatie verdeeld in een 'high VFA verlies groep "en een" lage VFA verlies groep met de waarde van de mediaan ΔVFA%, was 36,1%. Zoals blijkt uit tabel 3, onder de clinicopathologische onderzochte factoren, adjuvante chemotherapie (ja versus nee, P
= 0,0006), het type van de wederopbouw (BI vs. RY, P
= 0146), gebied van lymfeklierdissectie (< D2 vs.
≥D2, P
= 0,0020), omentectomie (ja vs.
nee, P
= 0,0003) en pathologisch stadium (02/01 vs. 3/4; P
= 0,0023) significant gecorreleerd met postoperatieve visceraal vet verlies. Multivariate logistische regressie-analyse dat deze factoren geïdentificeerd reconstructie opgenomen (BI vs. RY; P
= 0,0232) en adjuvante chemotherapie (ja vs.
nee, P
= 0,0330) als belangrijke determinanten van visceraal vet verlies (Tabel 4) .table 3 resultaten van de univariate analyse voor visceraal vet verlies na gastrectomie
univariate analyse
hoge VFA verlies groep
Low VFA verlies groep
P

Geslacht (M /V)
53/23
53/23
1.0000a
adjuvante chemotherapie (ja /nee)
14/62
1/75
0.0006b
wederopbouw (BI /RY)
45/31
59/17
0.0146a
Lymfeklierdissectie (< D2 /≥D2)
30 /46
49/27
0.0020a
Pathologische fase (1-2 /3-4)
64/12
75/1
0.0023b
omentectomie (ja /nee)
23/53
5/71
0.0003b
Chirurgische benadering (laparoscopie /laparotomie)
4/72
11/65
0.1002b
aχ Pagina 2-test; exact test bFisher's; BI
Billroth I, RY
Roux-en-Y, VFA, visceraal vet omgeving.
Tabel 4 Resultaten van multivariate analyse voor visceraal vet verlies na gastrectomie
Multivariate analyse Gids Hazard verhouding
95% betrouwbaarheidsinterval
P
adjuvante chemotherapie (ja /nee)
5,0290
1,1347-28,3460
0,0330
wederopbouw ( BI /RY)
0,4249
0,1965-,8909
0,0232
Lymfeklierdissectie (< D2 /≥D2)
0,9539
,4482-2,0343
0,9022
Pathologische fase (1 tot en met 03/02 tot en met 4)
0,4142
,0723-2,0248
0,2774
omentectomie (ja /nee)
0,4862
,1364-1,5993
0,2387
BI
Billroth I, RY
Roux-en-Y.
Discussie
Het is gemeld dat het lichaam gewichtsverlies vooral wordt veroorzaakt door het verlies van lichaamsvet [12]. De effecten van gastrectomie procedures postoperatieve visceraal vet niet grondig onderzocht. In deze studie analyseerden we het effect van de chirurgische procedure op VFA. In de vroege postoperatieve periode, zijn vet volumes zwaar getroffen door de metabolische afwijking veroorzaakt door een operatie. Eerdere studies gaven aan dat gewichtsverlies optreedt voornamelijk tijdens de eerste 3 maanden na de operatie [11]. Daarom is in deze studie vergeleken we CT beelden ten minste 6 maanden na de operatie gehouden, wanneer de voedingstoestand wordt geacht stabiel te zijn [16].
Enkele studies na gastrectomie onderzocht veranderingen in totaal vet en visceraal vet. Liedman et al
. [12] onderzocht veranderingen in de samenstelling van het lichaam door het meten van de totale lichaam kalium en water in 75 patiënten met maagkanker. Zij namen een significante afname van de totale lichaamsvet bij 6 maanden na de operatie maar latere marginaal herstel na 12 maanden. In een andere studie, Kiyama et al
. [13] geëvalueerd vetmassa door multifrequentie bio-elektrische impedantie analyse voor en na gastrectomie. Ze vonden een grotere afname van de vetmassa na TG dan na subtotaal gastrectomie en-laparoscopie bijgestaan ​​gastrectomie. Yoon et al
. [17] rapporteerde een groter verlies van visceraal vetweefsel na TG dan na subtotaal gastrectomy na 6 maanden na de operatie. Na 12 maanden na de operatie, de verliezen in BMI, totaal vetweefsel, subcutaan en visceraal vet weefsels waren allemaal groter is na TG dan na subtotaal gastrectomie. Miyato et al.
[16] gemeld dat postoperatieve visceraal vet van de RY groep neiging kleiner te zijn dan die van de BI groep, hoewel het verschil niet statistisch significant, misschien vanwege de kleine monstergrootte. Op basis van deze verschillen, is er een mogelijkheid dat de reconstructie procedure sommige effecten op VFA kunnen hebben. Ondernemingen De redenen voor de verschillen in viscerale vetreductie tussen BI en RY kon niet worden toegelicht in deze retrospectieve studie. Eerdere studies op bariatrische chirurgie zijn van enige hulp. Het is gemeld dat visceraal vet daling was groter is na RY gastric bypass dan na verticaal gestreepte gastroplastie [18]. Het mechanisme van vette vermindering of verbetering van de insulineresistentie niet volledig begrepen bariatric chirurgie, is het belang van darmhormonen gerapporteerd. Onder de verschillende darmhormonen, gastrisch remmend polypeptide (GIP) en glucagon-achtige peptide-1 (GLP-1) worden gerapporteerd vetstofwisseling reguleren. GIP vrijkomt uit de duodenale endocriene K-cellen onmiddellijk na de absorptie van vet en glucose [19]. Bovendien vetinname veroorzaakt hypersecretie van GIP, die de opname van voedingsstoffen en triglyceride accumulatie in adipocyten [20] verhoogt. In het kader van dit onderzoek Korner et al
. [21] gemeld lagere niveaus na GIP RY gastric bypass dan na instelbare maagband, en concludeerde dat de afgestompte GIP-uitscheiding na RY schijnt bij te dragen aan de groter gewichtsverlies en verbeterde glucose homeostase vergeleken met instelbare maagband. GLP-1 is een natuurlijk voorkomend incretinehormoon een potente bloedglucose verlagende werking alleen tijdens hyperglycemie; een GLP-1 analoog vermindert buikvet [22]. Peterli et al
. [23] rapporteerden hogere GLP-1 spiegels na RY gastric bypass dan na sleeve gastrectomie. Het GIP niveau kan ook lager zijn en de GLP-1 niveau hoger zou kunnen zijn na RY dan BI en vetophoping is lager na RY dan BI. Vetmalabsorptie misschien een andere reden zijn; aangezien de klinische testen na RY toonden beduidend lager vetopname dan na BI en dubbel-darmkanaal reconstructie, die ondergebracht voor de passage van voedsel door de twaalfvingerige darm [24].
Als voor omentectomie, onze gegevens bleek dat het was niet een significante determinant van visceraal vet verlies door multivariate analyse. Er zijn meldingen over chirurgische verwijdering van visceraal vet grondige omentectomie [25, 26]. Er was geen significant verschil tussen RY gastric bypass zonder omentectomie en omentectomie vetmassa 12 maanden postoperatief [25]; dit verenigbaar is met ons resultaat.
Deze resultaten kunnen nuttig zijn bij het selecteren van de reconstructie methode gebruikt na distale gastrectomie, vooral voor patiënten met obesitas zijn als overblijfsel magen zijn groot genoeg zodat ofwel BI of RY zou kunnen worden uitgevoerd. Echter, ons onderzoek heeft een aantal beperkingen. Eerst werd een retrospectief monster in deze analyse en dus de klinische achtergrond, zoals omvang van lymfeklierdissectie omentectomie en chirurgische benadering, verschillend is vergeleken groepen, hoewel deze factoren correleerde niet met visceraal vet verlies in deze studie . Vervolgens wordt de grootte van overblijfsel maag, die de hoeveelheid voedselinname kunnen beïnvloeden na de operatie, kan lager na RY dan na BI zijn, omdat de eerste bouwwijze werd vaak gekozen als de rest maag te klein om voor anastomose met het duodenum . Ten derde, de resultaten op lange termijn onbekend, omdat we CT gegevens enkel 1 jaar na de operatie onderzocht.
Verdere prospectieve studies gestratificeerde randomisatie en lange termijn follow-up data, zoals VFA na 3 jaar of 5 jaar en veroorzaken dood, nodig om de effecten van wederopbouw na gastrectomie op visceraal vet bevestigen.
conclusies
visceraal vet verlies na RY groter dan die na BI was. Verdere prospectieve studies zijn nodig om de effecten van de wederopbouw na distale gastrectomie op visceraal vet bevestigen
Afkortingen
BI:.
Billroth I
BMI:
Body mass index
CT:
Computed tomography
DGBI:
distale gastrectomie met Billroth I


DGRY:
distale gastrectomie met een Roux-en-Y
GIP:
maag remmende polypeptide
GLP-1:
Glucagon-like peptide-1
RY:
Roux-en-Y
SD:
standaardafwijking
VFA.
visceraal vet gebied
verklaringen
Authors 'originele ingediende dossiers voor afbeeldingen
Hieronder staan ​​de links naar originele ingediende dossiers van de auteurs voor afbeeldingen. 12957_2013_1339_MOESM1_ESM.tiff Authors 'originele bestand voor figuur 1 Concurrerende belangen Ondernemingen De auteurs verklaren dat ze geen concurrerende belangen.
Auteurs bijdragen
KT verzamelde gegevens, verricht onderzoek en opstellers van het manuscript. IM bedacht deze studie geholpen om het manuscript op te stellen en nam deel aan de behandeling van deze patiënten. MY deelgenomen aan onderzoeksopzet, literatuuronderzoek, en coördinatie. OI deel aan studie design en geholpen om het manuscript op te stellen. KK, MM, TS, SN, MO, en HO deel aan de behandeling van deze patiënten. Alle auteurs lezen en goedkeuren van de definitieve manuscript.

• Chromoscopie in magnetisch geleid capsule endoscopie
• Botulinum toxine in de maag vermindert submucosa gestimuleerde productie HCl bij ratten