Illustratie van de alvleesklier De alvleesklier is een orgaan van ongeveer 15 cm lang dat zich in de buik achter de maag en voor de wervelkolom en de aorta bevindt. De alvleesklier is verdeeld in drie gebieden:het hoofd, het lichaam en de staart. De kop van de pancreas bevindt zich aan de rechterkant van de buik naast de twaalfvingerige darm. De staart bevindt zich aan de linkerkant van de buik en het lichaam ligt tussen de kop en de staart.
Er zijn twee functionele delen van de pancreas, de exocriene en endocriene delen. De meeste cellen van de alvleesklier produceren spijsverteringssappen die de enzymen bevatten die nodig zijn voor het verteren van voedsel in de darm. De enzymen worden uitgescheiden in kleinere verzamelbuizen in de pancreas (zijtakken). De zijtakken monden uit in een groter kanaal, het hoofdkanaal van de alvleesklier, dat uitmondt in de darm via de papilla van Vater in de twaalfvingerige darm. Tijdens de passage door de kanalen wordt bicarbonaat aan de spijsverteringsenzymen toegevoegd om de pancreassecretie alkalisch te maken. De cellen en kanalen die de spijsverteringssappen produceren, vormen het exocriene deel van de pancreas.
Net voordat het hoofdkanaal van de alvleesklier de twaalfvingerige darm binnengaat, versmelt het meestal met het gemeenschappelijke galkanaal dat gal verzamelt (een vloeistof die helpt bij het verteren van vet) dat door de lever wordt geproduceerd. Het gemeenschappelijke galkanaal sluit zich meestal aan bij het pancreaskanaal in de kop van de pancreas. De vereniging van deze twee kanalen vormt de ampulla van Vater die zowel de gal als de pancreasvloeistof in de twaalfvingerige darm afvoert via de papilla van Vater.
Begraven in het weefsel van de pancreas, voornamelijk in het hoofd, zijn kleine verzamelingen cellen, de eilandjes van Langerhans genoemd. De cellen van de eilandjes produceren verschillende hormonen, bijvoorbeeld insuline, glucagon en somatostatine; die in het bloed terechtkomen (de eilandjes maken geen verbinding met de ductus pancreaticus) en reizen in het bloed naar andere delen van het lichaam. Deze hormonen hebben effecten op het hele lichaam, bijvoorbeeld insuline, dat helpt bij het reguleren van de bloedsuikerspiegel. Het hormoonafscheidende deel van de pancreas - de eilandjes - is het endocriene deel van de pancreas.
Pancreascysten zijn verzamelingen (poelen) van vloeistof die zich kunnen vormen in de kop, het lichaam en de staart van de pancreas. Sommige pancreascysten zijn echte cysten (niet-inflammatoire cysten), dat wil zeggen dat ze zijn bekleed met een speciale laag cellen die verantwoordelijk zijn voor het afscheiden van vloeistof in de cysten. Andere cysten zijn pseudocysten (inflammatoire cysten) en bevatten geen gespecialiseerde voeringcellen. Vaak bevatten deze pseudocysten spijsverteringssappen van de pancreas omdat ze verbonden zijn met de kanalen van de pancreas. Pancreascysten kunnen in grootte variëren van enkele millimeters tot enkele centimeters. Veel pancreascysten zijn klein en goedaardig en veroorzaken geen symptomen, maar sommige cysten worden groot en veroorzaken symptomen, en andere zijn kankerachtig of precancereus. (Precancereuze cysten zijn goedaardige cysten die het potentieel hebben om kanker te worden.)
Verschillende soorten cysten bevatten verschillende soorten vloeistoffen. Pseudocysten die zich vormen na een aanval van acute pancreatitis bevatten bijvoorbeeld spijsverteringsenzymen, zoals amylase, in hoge concentraties. Mucineuze cysten bevatten slijm (een eiwitachtige vloeistof) geproduceerd door de mucineuze cellen die de binnenkant van de cyste vormen.
Er zijn twee hoofdtypen pancreascysten; pseudocysten (inflammatoire cysten) en echte cysten (niet-inflammatoire cysten). Ontstekingscysten zijn goedaardig, terwijl niet-inflammatoire cysten goedaardig, precancereus of kankerachtig kunnen zijn.
De meeste inflammatoire cysten van de pancreas zijn pancreatische pseudocysten. Pseudocysten van de pancreas zijn het gevolg van pancreatitis (ontsteking van de pancreas). De meest voorkomende oorzaken van pancreatitis zijn alcoholisme, galstenen, trauma en chirurgie. De vloeistof in de pseudocysten vertegenwoordigt vloeibaar gemaakt dood pancreasweefsel, ontstekingscellen en een hoge concentratie spijsverteringsenzymen die aanwezig zijn in exocriene secreties van de pancreas. (De meeste pseudocysten hebben verbindingen met de ductus pancreaticus.) De meeste pseudocysten veroorzaakt door acute pancreatitis verdwijnen spontaan (zonder behandeling) binnen enkele weken. Pseudocysten die behandeling nodig hebben, zijn die welke langer dan zes weken aanhouden en symptomen veroorzaken zoals pijn, obstructie van de maag of twaalfvingerige darm, of geïnfecteerd zijn geraakt.
Omdat de meeste pancreascysten klein zijn en geen symptomen veroorzaken, worden ze vaak incidenteel ontdekt wanneer abdominale scans (echografie [US], computertomografie of CT, magnetische resonantiebeeldvorming of MRI) worden uitgevoerd om niet-gerelateerde symptomen te onderzoeken. Helaas kunnen echografie, CT en MRI geen betrouwbaar onderscheid maken tussen goedaardige cysten (cysten die meestal geen behandeling nodig hebben) en precancereuze en kankerachtige cysten (cysten die meestal operatief moeten worden verwijderd).
Endoscopische echografie (EUS) wordt steeds nuttiger om te bepalen of een pancreascyste waarschijnlijk goedaardig, precancereus of kankerachtig is. Tijdens endoscopische echografie wordt een endoscoop met een kleine ultrasone transducer aan de punt in de mond ingebracht en door de slokdarm en maag naar de twaalfvingerige darm geleid. Vanaf deze locatie, die zeer dicht bij de pancreas, lever en galblaas ligt, kunnen nauwkeurige en gedetailleerde beelden worden verkregen van de lever, pancreas en de galblaas.
Tijdens endoscopische echografie kan ook vloeistof uit cysten en weefselmonsters worden verkregen door speciale naalden door de endoscoop en in de cysten te steken. Het proces waarbij met een dunne naald weefsel of vloeistof wordt verkregen, wordt fijne naaldaspiratie (FNA) genoemd.
De vloeistof die door FNA wordt verkregen, kan worden geanalyseerd op kankercellen (cytologie), het amylasegehalte en op tumormarkers. Tumormarkers, zoals CEA (carcino-embryonaal antigeen), zijn eiwitten die in grote hoeveelheden door kankercellen worden geproduceerd. Pancreas-pseudocystevloeistof zal bijvoorbeeld typisch hoge amylasespiegels hebben, maar lage CEA-spiegels. Een goedaardig sereus cystadenomen zal lage amylase- en lage CEA-niveaus hebben, terwijl een precancereuze of kankerachtige mucineuze cyste-adenoom lage amylaseniveaus maar hoge CEA-niveaus zal hebben. Meest recentelijk is DNA van cellen die uit de cyste worden opgezogen geanalyseerd op veranderingen die op kanker duiden.
De risico's van endoscopische echografie en fijne naaldaspiratie zijn klein en bestaan uit een zeer kleine incidentie van bloedingen en infecties.
Af en toe is het zelfs met de diagnostische hulpmiddelen van endoscopische echografie en fijne naaldaspiratie moeilijk om te bepalen of een pancreascyste kankerachtig of precancereus is. Als het antwoord niet duidelijk is, worden soms herhaalde endoscopische echografie en aspiratie gedaan als de verdenking op kanker of prekanker groot is. In andere gevallen wordt de cyste na een paar maanden opnieuw onderzocht door middel van CT, MRI of zelfs endoscopische echografie om veranderingen te detecteren die sterker wijzen op de ontwikkeling van kanker. Bij weer andere wordt een operatie aanbevolen.
Het belangrijkste aspect van de behandeling van pancreascysten is de bepaling of een cyste goedaardig is (en gewoonlijk geen behandeling nodig heeft) of dat het precancereus of kankerachtig is en moet worden verwijderd.
Het tweede belangrijkste aspect van het management is om te bepalen of een patiënt met een precancereuze of kankerachtige pancreascyste een geschikte chirurgische kandidaat is. In medische centra die ervaring hebben met het uitvoeren van pancreaschirurgie, resulteert chirurgische verwijdering van precancereuze of kankerachtige cysten in een hoge mate van genezing.
Zeer kleine cysten kunnen worden gevolgd om een toename in grootte te detecteren die op kanker of een verhoogd risico op het ontwikkelen van kanker kan duiden. Managementbeslissingen moeten voor elke patiënt worden geïndividualiseerd na overleg met een arts die bekend is met de gezondheidstoestand van de patiënt. Hieronder volgen voorbeelden van hoe een arts pancreascysten kan behandelen.
Facebook Live:COVID-19 en immunosuppressiva
COVID-19 en immunosuppressiva:waarom het gevaarlijk kan zijn voor mensen met auto-immuunziekten om te stoppen met het innemen van hun medicijnen Doe mee op woensdag 22-04-20 om 12:00 uur CST
Kun je PDS hebben zonder pijn?
Heeft uw zorgverlener u verteld dat u het prikkelbaredarmsyndroom heeft, maar heeft u niet het soort verlammende pijn waarvan u anderen hoort zeggen dat ze hebben met IBS? Je kunt je afvragen of het m
Slaapkwaliteit kan een indicator zijn voor later onderzoek naar de ziekte van Alzheimer
Een nieuwe studie van de onderzoekers van de Universiteit van Californië, Berkeley heeft aangetoond dat de geleidelijk afnemende kwaliteit van de slaap bij 50- en 60-plussers een aanwijzing kan zijn v
