Illustratie van de nieren, ureter, blaas en urethra. 
Sommige van de algemene symptomen van een urineweginfectie kunnen gepaard gaan met een nierinfectie, zoals
Andere symptomen die gepaard kunnen gaan met een nierinfectie zijn
De afbeelding toont de functie van de nieren. De nieren hebben verschillende belangrijke functies in het lichaam. De nieren hebben verschillende belangrijke functies in het lichaam. Deze functies omvatten het filteren en uitscheiden van de afvalproducten uit het bloed terwijl het door de haarvaten in de nieren circuleert, het reguleren van de bloeddruk, het handhaven van een stabiel niveau van elektrolyten (bijvoorbeeld calcium, fosfor, natrium, kalium en chloride) en bijdragen aan de productie van rode bloedcellen.
De nieren bevinden zich aan weerszijden van het lichaam onder het diafragma bij de onderrug. Elke nier is verbonden met de blaas in het bekken door urineleiders (lange buisachtige structuren) die de urine van de nieren naar de blaas afvoeren. Urine die in de blaas is opgeslagen, wordt via de urethra uit het lichaam uitgescheiden. Samen vormen deze structuren de zogenaamde urinewegen.
Illustratie van pyelonefritis. De belangrijkste componenten van het urinewegstelsel zijn nieren, urineleiders, blaas en urethra. Elk deel van het urinestelsel kan geïnfecteerd raken en dit wordt over het algemeen urineweginfectie (UTI) genoemd. Wanneer een nier geïnfecteerd raakt, wordt de aandoening medisch pyelonefritis genoemd. Nierinfectie is dus slechts een van de verschillende soorten infecties die onder de term UTI vallen. Het spectrum van UTI's omvat:
Een meer algemene classificatie van urineweginfecties omvat:
Een man die buikpijn heeft. Enkele van de meest voorkomende symptomen van een nierinfectie zijn koorts en meer. Enkele van de veelvoorkomende symptomen van een nierinfectie omvatten:
Tekenen van een nierinfectie op het onderzoek kunnen zijn:
Bij oudere patiënten en patiënten met een zwak immuunsysteem kan een nierinfectie ernstiger zijn bij deze aandoeningen:
Laboratoriummedewerker die een urinemonster test. Urine, vergelijkbaar met andere vloeistoffen in het lichaam, is normaal gesproken steriel zonder enige bacteriële infectie. Daarom wordt de aanwezigheid van bacteriën in de urine als abnormaal beschouwd en kan dit leiden tot urineweginfectie. Meestal krijgen bacteriën van buitenaf toegang tot het urinestelsel via de urethra (de afvoerbuis voor urine uit de blaas). De bacteriën kunnen dan opstijgen in de urinewegen en nierinfecties veroorzaken. Nierinfectie (bovenste UWI) is doorgaans ernstiger dan lagere UWI, omdat bacteriën ook de bloedbaan (bacteriëmie) vanuit de nieren kunnen infecteren, wat kan leiden tot een ernstiger ziekte.
Bacteriën kunnen vanuit het rectum of de vagina naar de urethra reizen om toegang te krijgen tot de urinewegen. Andere bacteriën kunnen via de huid binnendringen. Vrouwen zijn vatbaarder voor urineweginfecties vanwege de kortere lengte van hun urethra in vergelijking met die van mannen.
Aangezien een nierinfectie optreedt wanneer bacteriën uit de genitale of anale gebieden de urinewegen binnendringen, is het meestal niet besmettelijk.
Urineweginfectie (UTI) scanrapport. Er zijn veel factoren die de kans op infectie van de nieren en urinewegen kunnen vergroten.
Premenopauzale vrouwen lopen een hoger risico op het ontwikkelen van urineweginfecties en nierinfecties. Risicofactoren binnen deze populatie zijn onder meer:
Sommige zwangere vrouwen kunnen tijdens hun zwangerschap urineweginfecties krijgen. Dit kan gebeuren vanwege de langzamere doorvoer van urine in de urineleiders tijdens de zwangerschap door de druk die wordt uitgeoefend door de zich uitbreidende baarmoeder.
Bij postmenopauzale vrouwen lijken fysiologische factoren (vaginale droogheid, urine-incontinentie, urineretentie en verzakking van de bekkenorganen) een potentieel risico op het ontwikkelen van urineweginfecties en nierinfecties te vergroten.
Bij mannen is prostaatvergroting de belangrijkste risicofactor voor urineweginfecties en nierinfecties.
Urinekatheters (Foley-katheters) verhogen ook het risico op het ontwikkelen van urineweg- en nierinfecties. Deze katheters worden gebruikt in omgevingen waar een persoon mogelijk niet kan urineren als gevolg van verlamming (neurogene blaas), prostaatvergroting (BPH), prostaatkanker, ernstige ziekte, bedgebonden toestand, incontinentie van urine (onvermogen om hun urine op te houden) of blaasdisfunctie. Urinekatheters bieden eenvoudigweg een fysiek voertuig voor de bacteriën van buitenaf om rechtstreeks naar de blaas en het urinestelsel te worden getransporteerd.
Nierstenen en structurele afwijkingen van het urinestelsel kunnen ook een nierinfectie veroorzaken. Een gestoorde afvoer en verstopping van de urine (urineretentie) kan ertoe leiden dat bacteriën naar de nieren stijgen zonder dat ze met de urine worden teruggespoeld. Elke obstructie van de urinestroom kan dienen als een brandpunt van infectie die zich naar andere delen van de urinewegen kan verspreiden.
Urine-stents die in urineleiders worden geplaatst om obstructie als gevolg van stenen of tumoren te verlichten, vormen ook een potentieel risico op nierinfectie. In feite kan elke instrumentatie of procedure van het urinestelsel (stenting, cystoscopie, biopsie en transurethrale resectie van de prostaat (TURP) een risico vormen voor infectie van de urinewegen.
Diabetes kan ook het risico op een nierinfectie verhogen bij zowel mannen als vrouwen. Andere aandoeningen of medicijnen die de immuunfunctie onderdrukken, verhogen het risico op een nierinfectie.
Bij kinderen zijn risicofactoren voor nierinfectie onder meer vrouwelijk geslacht, onbesneden man, structurele afwijkingen van de urinewegen en blanke afkomst (vier keer hoger dan Afro-Amerikaans).
Een arts bespreekt de urinetestresultaten met een zwangere patiënte. Over het algemeen wordt screening niet aanbevolen voor urineweginfecties en nierinfecties bij mannen en niet-zwangere vrouwen.
Tijdens de zwangerschap kan screening worden aanbevolen voor vrouwen, omdat bacteriën in de urine zonder symptomen van infectie geassocieerd zijn met een snellere progressie tot een openlijke urineweginfectie en pyelonefritis. Deze infecties kunnen mogelijk de groei en gezondheid van de foetus in gevaar brengen.
Screening op bacteriën in de urine zonder enige symptomen wordt ook aanbevolen voor iedereen voorafgaand aan instrumentatie van de urinewegen of bij mannen die prostaatprocedures ondergaan. De aanwezigheid van bacteriën in de urine met of zonder infectie kan mogelijk leiden tot een verhoogde kans op het ontwikkelen van een urineweginfectie. Het behandelen van deze bacteriën kan de infectieuze complicaties van dergelijke procedures aanzienlijk verminderen.
Door op 'Verzenden' te klikken, ga ik akkoord met de algemene voorwaarden en het privacybeleid van MedicineNet. Ik ga er ook mee akkoord e-mails van MedicineNet te ontvangen en ik begrijp dat ik me op elk moment kan afmelden voor MedicineNet-abonnementen.
Een vrouwelijke arts die een mannelijke patiënt onderzoekt. Nierinfectie kan door een arts worden gediagnosticeerd door een volledig lichamelijk onderzoek uit te voeren en een gedetailleerde medische geschiedenis op te nemen. De evaluatie omvat het controleren van de vitale functies (hartslag, bloeddruk, temperatuur en ademhalingsfrequentie), het beoordelen van tekenen van uitdroging en het controleren op gevoeligheid van de midden- en onderrug. Bij jonge, vrouwelijke patiënten kan een bekkenonderzoek ook nodig zijn om te evalueren op bekkeninfectie (pelvic inflammatory disease of PID). Er kan ook een zwangerschapstest worden uitgevoerd.
Urineonderzoek is essentieel voor de diagnose van een nierinfectie. Het urinemonster moet op de juiste manier worden verzameld. De urethra moet goed worden schoongeveegd voordat het monster wordt afgenomen om besmetting van urine door de bacteriën op de huid rond de urethra te voorkomen. De aanvankelijke stroom urine wordt bij voorkeur in het toilet geleegd voordat de urine in de voorziene houder wordt opgevangen. Dit wordt de middenstroomse, schone vangsturine genoemd. Nadat een geschikte hoeveelheid urine is opgevangen (ongeveer 10 milliliter of cc) in de container, kan de resterende urine ook in het toilet worden geleegd.
Een urineonderzoek dat wijst op een infectie in de urine (aanwezigheid van witte bloedcellen of bacteriën in de urine) in het algemeen, is zeer suggestief en ondersteunt de diagnose van een nierinfectie of urineweginfectie. Een urinemonster zonder bewijs van urine-infectie maakt nierinfectie onwaarschijnlijk en een andere diagnose kan worden overwogen.
Zodra witte bloedcellen en andere indicaties van urine-infectie (zoals leukocyten-esterase [geproduceerd door witte bloedcellen in de urine] of nitrieten [geproduceerd door bacteriën in de urine]) worden opgemerkt in het urineonderzoek, is het belangrijk om de hoeveelheid en de type bacterie in het urinemonster. Over het algemeen wordt een urinemonster met meer dan 100.000 bacteriën in één cc urine als diagnostisch voor urineweginfectie beschouwd. In sommige klinische situaties kunnen tellingen van minder dan 100.000 bacteriën in één cc urine ook wijzen op een nierinfectie in een klinische setting die deze diagnose ondersteunt.
Röntgenfoto van nierstenen. Nierinfectie of pyelonefritis kan worden geclassificeerd als ongecompliceerde, gecompliceerde of chronische nierinfectie (langdurig).
Een gecompliceerde nierinfectie verwijst naar een nierinfectie waarbij sprake is van een begeleidende aandoening die het risico op ernstige infectie en ineffectieve behandeling verhoogt, zoals afwijkingen van de urinewegen, urinewegobstructie of diabetes. Het kan ook betekenen dat er sprake is van ernstige betrokkenheid van de nier, bijvoorbeeld abcesvorming, obstructie of vergrote nier, of gas wordt in de nier gezien door een beeldvormend onderzoek, zoals een CT-scan. In deze situaties kunnen de symptomen ernstiger zijn en minder reageren op de gebruikelijke behandelingen.
Een chronische nierinfectie kan verwijzen naar een terugkerende nierinfectie die het gevolg kan zijn van een niersteen die de urineleider blokkeert of andere structurele afwijkingen in de urineleiders (bijvoorbeeld vesicoureterale reflux, een aandoening waarbij urine terug naar de nieren wordt gedwongen). Deze aandoeningen worden meestal geassocieerd met mildere symptomen, maar ze kunnen langer aanhouden.
De evaluatie van gecompliceerde nierinfecties en chronische nierinfecties vereist doorgaans een grondigere evaluatie en uitgebreidere tests zoals CT-scans en röntgenfoto's.
De meest voorkomende bacteriën die verantwoordelijk zijn voor nierinfecties zijn Escherichia coli (E. coli ), die goed is voor bijna 80% van de gevallen van nier- en urineweginfecties. Andere veel voorkomende bacteriën zijn Klebsiella , Proteus , Pseudomonas , Enterococcus , en Staphylococcus saprophyticus .
Flessen met antibiotica. Het belangrijkste onderdeel van de behandeling van nierinfecties (zoals bij elke bacteriële infectie) is het tijdig starten van antibiotica onder leiding van een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg. Als een nierinfectie wordt gediagnosticeerd, wordt meestal een empirisch antibioticum (een antibioticum dat alle waarschijnlijke oorzakelijke bacteriële organismen omvat) voorgeschreven. Er wordt een urine- en bloedmonster genomen en naar een laboratorium gestuurd voor analyse van eventuele bacteriegroei (urinekweek en bloedkweek).
Wanneer een specifiek type bacterie wordt geïsoleerd, kunnen antibiotica worden gewijzigd in antibiotica die actiever zijn tegen dat specifieke bacterietype. Als de bacterie resistentie (niet-reagerend) vertoont tegen het antibioticum dat aanvankelijk was voorgeschreven, wordt het antibioticum onmiddellijk vervangen door een antibioticum waarvoor het organisme vatbaar is om de nierinfectie te genezen.
Thuisbehandeling met orale antibiotica en voldoende water- en vochtinname is meestal voldoende voor het genezen van een ongecompliceerde nierinfectie en urineweginfectie. Niet-medicamenteuze thuisbehandeling met vochtinname, cranberry-producten of acupunctuur zonder antibiotica is niet aan te raden voor nierinfecties.
Als de symptomen echter ernstig zijn (ongecontroleerde misselijkheid en braken resulterend in het onvermogen om medicijnen in te nemen) of als de infectie moeilijk onder controle te krijgen is met de gebruikelijke orale medicatie voor nierinfectie, kan ziekenhuisopname nodig zijn om intraveneuze antibiotica, intraveneuze hydratatie en agressieve beheersing van symptomen. In gevallen van gecompliceerde nieren kan ziekenhuisopname voor infectie ook noodzakelijk zijn.
Zelfmedicatie voor nierinfecties wordt alleen overwogen bij patiënten met milde, terugkerende urineweginfecties. Bij personen die betrouwbaar zijn en bekend zijn met de symptomen van een nierinfectie, kunnen geschikte antibiotica die hen vooraf door hun behandelend arts zijn voorgeschreven, worden gestart bij het begin van hun symptomen.
Veenbessensap en veenbessen. Er zijn geen wetenschappelijke gegevens die erop wijzen dat het vermijden van elk type voedsel tijdens een nierinfectie schadelijk of heilzaam is. Het is echter belangrijk op te merken dat ernstige misselijkheid en braken evenals een slechte eetlust kunnen optreden bij een nierinfectie. Daarom kan het moeilijk zijn om voldoende voedsel en vloeistof te behouden voor patiënten met een nierinfectie, omdat dit kan leiden tot uitdroging en verergering van zwakte. De behandelend arts kan medicijnen voorschrijven om deze symptomen te behandelen.
Sommige natuurlijke remedies voor nier- en urineweginfecties, cranberry en cranberrysap, kunnen een rol spelen bij het verminderen van het risico op toekomstige nierinfecties. Deze benadering lijkt nuttiger te zijn als preventieve maatregel dan daadwerkelijke behandeling.
Een arts bespreekt nierinfectie met behulp van een anatomisch model van een menselijke nier. Hygiëne: De belangrijkste benadering voor het voorkomen van nierinfecties is een goede hygiëne. Omdat de meeste infecties optreden als gevolg van de aanwezigheid van bacteriën die de urinewegen binnendringen vanuit de urethra, speelt een goede persoonlijke hygiëne een theoretisch belang bij het voorkomen van urineweginfecties. Bij vrouwen kan het bijvoorbeeld voorkomen dat bacteriën rond de anus of vagina toegang krijgen tot de urethra door het genitale gebied van voren naar achteren af te vegen na een toiletbezoek. Hygiënisch gebruik van badkuipen en douchen kan ook een preventieve rol spelen, maar wordt niet universeel ondersteund door klinische experts.
Seks: Omdat geslachtsgemeenschap een andere risicofactor is voor een nierinfectie, wordt geadviseerd de blaas te legen (urineer) na seksuele activiteit om bacteriën die mogelijk in de blaas zijn terechtgekomen, af te voeren. Deze praktijk is echter niet overweldigend bewezen door beschikbare klinische gegevens en wordt niet aanbevolen door sommige experts.
Antibiotica: Preventieve antibiotische therapie kan soms nuttig zijn bij vrouwen met terugkerende urineweginfecties (meer dan 3 tot 4 keer per jaar). Dit kan worden geleid door de aanwezigheid van symptomen die wijzen op een infectie of na geslachtsgemeenschap als infecties tijdelijk in verband worden gebracht met geslachtsgemeenschap. Preventieve (profylactische) antibiotica worden ook aanbevolen voor patiënten die invasieve urologische procedures ondergaan wanneer bacteriën worden gedetecteerd in de screening van de urinecultuur.
Hormonale therapie: Dagelijkse toepassing van topische intravaginale (in de vagina) oestriolcrème kan episodes van symptomatische UTI en nierinfectie bij postmenopauzale vrouwen verminderen. Integendeel, oraal oestrogeen verminderde de episodes van urineweginfecties bij deze vrouwen niet significant.
Voedingsmiddelen/supplementen: Cranberry en cranberrysap of andere cranberryproducten kunnen voordelen hebben bij het voorkomen van urineweginfecties, zoals is aangetoond in sommige, maar niet alle, onderzoeken.
Katheters: Voor bijzondere situaties kunnen andere belangrijke maatregelen gelden. Bij personen met blaaskatheters is het bijvoorbeeld belangrijk dat de katheter routinematig wordt vervangen onder begeleiding van een arts. Het gebied rond de katheter, vooral waar deze de urethra binnenkomt, moet regelmatig worden gecontroleerd en schoongemaakt.
Nierstenen: Bij patiënten met een nierinfectie die ook nierstenen hebben, kan de steen dienen als een potentieel brandpunt van infectie die zich naar de rest van het urinestelsel kan verspreiden. Daarom kunnen deze patiënten worden doorverwezen naar een specialist (uroloog) voor evaluatie en mogelijke verwijdering van de steen(en) om toekomstige urineweginfecties te voorkomen.
Langdurig gebruik van antibiotica bij prematuren bevordert resistente darmbacteriën
Zeer premature babys zijn vaak ziek en hebben een antibioticabehandeling nodig om hun leven te redden. Echter, wanneer deze vorm van therapie 20 maanden of langer duurt, het kan het darmmicrobioom op
Afbraak van lever en alcohol
De lever is uw grootste inwendige orgaan en weegt bij volwassenen ongeveer 1,5 kg. Je lever zit net onder je ribben in de rechterbovenhoek van je buik. Het voert meer dan 500 functies uit, waaronder:
Hoe weet u wanneer bleke of kleikleurige ontlasting een probleem kan zijn
Een keer of zelden witte of bleke ontlasting hebben is meestal geen probleem. Maar als de kleur consequent te licht is, moet u dit met een zorgverlener bespreken. Krukken die bleek of wit zijn of erui
