Een vrouw die buikpijn heeft. Bloed in de ontlasting kan felrood, kastanjebruin van kleur, zwart en teerachtig zijn of niet zichtbaar zijn voor het blote oog. Rectale bloeding of bloed in de ontlasting moet worden beoordeeld door een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg.
Rectale bloeding kan ook een symptoom zijn van andere ziekten of aandoeningen zoals:
Illustratie van diverticulosis in de dikke darm. De dikke darm (dikke darm of dikke darm) is een lange buisachtige structuur van ongeveer 6 voet lang die afvalmateriaal opslaat en vervolgens elimineert dat overblijft nadat de vertering van voedsel in de dunne darm heeft plaatsgevonden. Er wordt gedacht dat druk in de dikke darm uitpuilende weefselzakken (zakjes) veroorzaakt die uit de dikke darmwanden naar buiten duwen naarmate een persoon ouder wordt. Een kleine uitpuilende zak die uit de dikke darmwand naar buiten duwt, wordt een divertikel genoemd. Meer dan één uitpuilende zak wordt in het meervoud diverticula genoemd. Diverticula kunnen overal in de dikke darm voorkomen, maar komen het meest voor aan het einde van de linker dikke darm, de sigmoïde colon, in westerse landen. In Azië komen de divertikels vooral voor aan de rechterkant van de dikke darm. De toestand van het hebben van deze divertikels in de dikke darm wordt diverticulosis genoemd.
Diverticula komen veel voor in de westerse wereld, maar zijn zeldzaam in gebieden zoals Azië en Afrika. Divertikels nemen toe met de leeftijd. Ze zijn ongebruikelijk vóór de leeftijd van 40 jaar, maar worden gezien bij meer dan 74% van de mensen ouder dan 80 jaar in de VS. Een persoon met diverticulose heeft meestal weinig of geen symptomen. De meest voorkomende symptomen die gepaard gaan met diverticulose zijn buikpijn, obstipatie en diarree. Bij de meeste mensen met divertikelziekte kunnen de symptomen te wijten zijn aan de gelijktijdige aanwezigheid van het prikkelbare darm syndroom (PDS) of afwijkingen in de functie van de spieren van de sigmoïde colon; eenvoudige divertikels mogen geen symptomen veroorzaken. Af en toe komt bloeding voort uit een divertikel en wordt dit diverticulaire bloeding genoemd.
Foto van divertikelziekte Kunstwerk gebaseerd op een endoscopisch beeld van divertikels in de dikke darm. Wanneer een diverticulum scheurt en ontsteking en infectie rond het diverticulum optreden, wordt de aandoening diverticulitis genoemd. Vaak heeft een persoon met diverticulitis symptomen en tekenen, waaronder:
De spierwand van de dikke darm wordt dikker met de leeftijd, hoewel de oorzaak van deze verdikking onduidelijk is. Het kan een weerspiegeling zijn van de toenemende druk die de dikke darm nodig heeft om ontlasting te verwijderen. Een vezelarm dieet kan bijvoorbeeld leiden tot kleine, harde ontlasting die moeilijk te passeren is en waarvoor meer druk nodig is om te passeren. Het gebrek aan vezels en kleine ontlasting kan er ook voor zorgen dat segmenten van de dikke darm zich afsluiten van de rest van de dikke darm wanneer de dikke darmspier in het segment samentrekt. De druk in deze afgesloten segmenten kan hoog worden omdat de verhoogde druk niet naar de rest van de dikke darm kan verdwijnen. Na verloop van tijd duwt hoge druk in de dikke darm de binnenste darmwand naar buiten (hernia) door zwakke gebieden in de spierwanden. Deze zakjes of zakjes die zich ontwikkelen, worden divertikels genoemd.
Gebrek aan vezels in de voeding wordt beschouwd als de meest waarschijnlijke oorzaak van divertikels, en er is een goede correlatie tussen samenlevingen over de hele wereld tussen de hoeveelheid vezels in de voeding en de prevalentie van divertikels. Desalniettemin hebben studies geen vergelijkbare correlaties gevonden tussen vezels en divertikels binnen individuele samenlevingen. Veel mensen met divertikelziekte hebben overmatige verdikking van de spierwand van de dikke darm waar de divertikels zich vormen. De spier trekt ook sterker samen. Deze afwijkingen van de spier kunnen factoren zijn die bijdragen aan de vorming van divertikels. Microscopisch onderzoek van de randen van de divertikels vertoont tekenen van ontsteking en er is gesuggereerd dat ontsteking belangrijk kan zijn voor de vorming van de divertikels en niet alleen voor het resultaat ervan.
Een vrouw zittend op haar bed met pijn en gevoeligheid in de linkeronderbuik. De meeste patiënten met diverticulose hebben weinig of geen symptomen. De diverticulosis bij deze personen wordt incidenteel gevonden tijdens tests voor andere darmproblemen. Er is gedacht dat maar liefst 20% van de personen met diverticulose symptomen zullen ontwikkelen die verband houden met de diverticulose, voornamelijk diverticulitis; de meest recente studie suggereert echter dat de incidentie dichter bij 5% ligt.
De meest voorkomende tekenen en symptomen van diverticulitis zijn:
Een assortiment vezelrijk voedsel dat constipatie helpt voorkomen, wat op zijn beurt diverticulose kan helpen voorkomen. Eenmaal gevormd, gaan divertikels niet weg; ze zijn blijvend. Er is geen behandeling aangetoond die diverticulaire aandoeningen of diverticulitis behandelt of voorkomt. Desalniettemin zijn er aanbevelingen gedaan met betrekking tot welk voedsel u moet eten en welk voedsel u moet vermijden.
Aangezien één theorie stelt dat het verminderde vezel in het dieet is dat diverticulitis veroorzaakt, zijn diëten met veel vezels de meest aanbevolen behandeling voor divertikels. Vezel verhoogt duidelijk de massa van de ontlasting en voorkomt constipatie, en als het de druk in de dikke darm echt vermindert, kan het in theorie verdere divertikelvorming of verergering van de divertikelaandoening helpen voorkomen. Vezelrijke voedingsmiddelen zijn onder meer:
Sommige artsen raden aan om noten, maïs en zaden te vermijden, waarvan sommigen denken dat ze diverticulaire openingen verstoppen en diverticulitis veroorzaken, maar er is weinig bewijs om deze aanbeveling te ondersteunen. Desalniettemin zijn voedingsmiddelen die vaak worden aanbevolen om te vermijden:
Omdat ontsteking is gevonden aan de randen van divertikels, is gespeculeerd dat darmbacteriën een rol kunnen spelen bij het scheuren van divertikels door ontstekingen te bevorderen. Dit heeft ertoe geleid dat sommige mensen verder speculeren dat het veranderen van de bacteriën in de dikke darm ontstekingen en scheuren zou kunnen verminderen en om behandeling met probiotica en/of prebiotica voor te stellen; er is echter nog niet genoeg bewijs voor een voordeel van probiotica om een behandeling met probiotica aan te bevelen bij patiënten met divertikelziekte.
Een arts en verpleegkundige bespreken complicaties van een oudere patiënt in het ziekenhuis. Ernstigere complicaties van diverticulitis zijn onder meer:
Een divertikel kan scheuren en de bacteriën in de dikke darm kunnen zich verspreiden naar de weefsels rondom de dikke darm. Dit wordt dan diverticulitis genoemd. Constipatie of diarree kan ook optreden bij de ontsteking. Rond het gescheurde divertikel kan zich een verzameling pus ontwikkelen, wat leidt tot de vorming van een abces, meestal in het bekken. Ontsteking rond de dikke darm kan ook leiden tot obstructie van de dikke darm. Af en toe scheurt een divertikel vrij in de buikholte, wat een levensbedreigende infectie veroorzaakt die bacteriële peritonitis wordt genoemd. In zeldzame gevallen kan het ontstoken divertikel in de urineblaas eroderen, waardoor een blaasontsteking ontstaat en darmgas in de urine terechtkomt. Nog zeldzamer kan het divertikel in de vagina scheuren.
Diverticulaire bloeding treedt op wanneer het zich uitbreidende divertikel erodeert in een bloedvat in de wand van het divertikel. Rectale passage van rood, donker of kastanjebruin bloed en stolsels treden op zonder enige bijbehorende buikpijn als er geen diverticulitis is, maar bloeding in de dikke darm kan ook optreden tijdens een episode van diverticulitis. Bloed uit een divertikel van de rechter dikke darm kan ervoor zorgen dat de ontlasting zwart van kleur wordt. Bloeden kan continu of met tussenpozen zijn en meerdere dagen aanhouden.
Patiënten met actieve bloedingen worden meestal ter observatie in het ziekenhuis opgenomen. Intraveneuze vloeistoffen worden gegeven om de bloeddruk te ondersteunen. Bloedtransfusies zijn noodzakelijk voor mensen met matig tot ernstig bloedverlies. Bij een zeldzame persoon met snelle en ernstige bloedingen kan de bloeddruk dalen, wat duizeligheid, shock en bewustzijnsverlies kan veroorzaken. Bij de meeste patiënten stopt de bloeding spontaan en worden ze na enkele dagen in het ziekenhuis naar huis gestuurd. Bij patiënten met aanhoudende, ernstige bloedingen moet het bloedende divertikel operatief worden verwijderd, hoewel er verschillende niet-chirurgische behandelingen zijn voorgesteld.
Gekleurde röntgenfoto van de dikke darm van een patiënt met diverticulitis die de kleine buidelachtige structuren toont die uitsteekt zwakke plekken in de darmwand. De tekenen en symptomen van diverticulitis komen vaak voor en onderscheidend genoeg dat de aanwezigheid van diverticulitis gewoonlijk wordt vermoed. Bij vermoeden kan de diagnose worden bevestigd door een verscheidenheid aan tests. Barium-röntgenfoto's (bariumklysma's) kunnen worden uitgevoerd om de dikke darm te visualiseren. Diverticula worden gezien als met barium gevulde zakjes die uit de dikke darmwand steken.
Directe visualisatie van de binnenkant van de dikke darm en de openingen van de divertikels kan worden gedaan met flexibele buizen die door het rectum worden ingebracht en in de dikke darm worden voortbewogen. Korte buizen (sigmoidoscopen) of langere buizen (colonoscopen) kunnen worden gebruikt om de diagnose te vergemakkelijken en om andere ziekten uit te sluiten die diverticulaire aandoeningen kunnen nabootsen.
Bij patiënten waarvan wordt vermoed dat ze diverticulitis hebben, kunnen echografie, CT- (computertomografie) en MRI-scans (magnetic resonance imaging) van de buik en het bekken worden besteld om ontsteking van de weefsels rond het gescheurde divertikel of ophopingen van pus te detecteren.
Het antibioticum Ciprofloxacine wordt gebruikt om diverticulitis te behandelen. Patiënten kunnen meerdere episodes van divertikelziekte of diverticulitis hebben, en het kan moeilijk zijn om onderscheid te maken tussen de twee. Mildere episodes van pijn kunnen thuis worden behandeld met bedrust, medicijnen tegen pijn en spasmen en een helder vloeibaar dieet. Patiënten moeten regelmatig hun temperatuur opnemen en op hun linker onderbuik drukken waar de meeste divertikels zich bevinden. Bij het eerste teken van koorts of toenemende gevoeligheid - tekenen van ontsteking - moet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd voor een eventueel bezoek aan zijn kantoor en/of het starten van antibiotica; er is niets zo waardevol als een lichamelijk onderzoek door de arts om beslissingen te helpen nemen over verdere behandeling of ziekenhuisopname.
De meeste patiënten met diverticulose hebben minimale of geen symptomen en hebben geen specifieke behandeling nodig. Een normaal vezeldieet is aan te raden om constipatie te voorkomen en wellicht de vorming van meer divertikels te voorkomen.
Patiënten met milde symptomen van buikpijn als gevolg van spierspasmen in het gebied van de divertikels kunnen baat hebben bij krampstillers, bijvoorbeeld
Wanneer diverticulitis optreedt, zijn meestal antibiotica nodig. Orale antibiotica zijn voldoende als de symptomen mild zijn. Enkele voorbeelden van veel voorgeschreven antibiotica zijn:
Vloeibare of vezelarme voedingsmiddelen worden geadviseerd tijdens acute aanvallen van diverticulitis. Dit wordt gedaan om de hoeveelheid materiaal die door de dikke darm gaat, te verminderen, wat in ieder geval theoretisch de diverticulitis kan verergeren. Bij ernstige diverticulitis met hoge koorts en pijn worden patiënten opgenomen in het ziekenhuis en krijgen ze intraveneuze antibiotica toegediend. Een operatie is nodig voor patiënten met aanhoudende darmobstructie, bloedingen of abces die niet reageren op antibiotica.
Artsen die chirurgische behandeling voor diverticulitis uitvoeren. Diverticulitis die niet reageert op medische behandeling vereist chirurgische ingreep. Chirurgie omvat meestal drainage van eventuele verzamelingen pus en resectie (chirurgische verwijdering) van het segment van de dikke darm dat de divertikels bevat, meestal de sigmoïde colon. Chirurgische verwijdering van het bloedende divertikel is ook noodzakelijk voor mensen met aanhoudende bloedingen. Bij patiënten die een operatie nodig hebben om aanhoudende bloedingen te stoppen, is het belangrijk om precies te bepalen waar de bloeding vandaan komt om de chirurg te begeleiden.
Soms kunnen divertikels in de aangrenzende urineblaas eroderen, wat ernstige terugkerende urine-infectie en doorgang van gas tijdens het plassen veroorzaakt. Deze situatie vereist ook een operatie.
Soms kan een operatie worden voorgesteld voor patiënten met frequente, terugkerende aanvallen van diverticulitis die leiden tot meerdere antibioticakuren, ziekenhuisopnames en verloren dagen. Tijdens de operatie is het doel om alle of bijna alle dikke darm met divertikels te verwijderen om toekomstige afleveringen van diverticulitis te voorkomen. Er zijn weinig langetermijngevolgen van resectie van de sigmoïde colon voor diverticulitis, en de operatie kan vaak laparoscopisch worden uitgevoerd, wat postoperatieve pijn en tijd voor herstel beperkt.
Hoe weet u of u malabsorptie heeft?
Wat is malabsorptie? Malabsorptie is wanneer uw lichaam moeite heeft met het verteren van voedsel en het opnemen van voedingsstoffen. Veel voorkomende symptomen zijn een opgeblazen gevoel, gewichts
Drug vermindert complicaties bij chirurgische abortussen:onderzoek
Laatste zwangerschapsnieuws Covid-vaccin overslaan tijdens de zwangerschap Deze zwangere vrouwen lopen een hoog risico op hart- en vaatziekten Borstvoeding beschermt het hart van een moeder, jaren la
Sage:Common, Garden en Black Sage
Diavoorstelling over vetbestrijdende voedingsmiddelen Voedselfraude Diavoorstelling Afbeeldingen Doe de dieet- en voedingsquiz Wat is salieblad? Hoe werkt het (werkingsmechanisme)? Waar wordt salie
