How Cashews Almost Killed Me (and I Loved It)

Dat ben ik, slechts enkele seconden voordat ik afgelopen vrijdag in de ER strompelde...

Hartkloppingen. Maag in mijn keel.

"Geen paniek."

"Alles komt goed."

"Sluit mijn keel?"

Ziekenhuis. Eerste hulp. IV. Steroïden.

"Wat is er in godsnaam gebeurd na dat handjevol cashewnoten?"

Ik was op het strand aan het zwemmen in de oceaan met mijn zoon, ik had het gewoon naar mijn zin.

Ik heb al vier jaar geen cashewnoten meer gehad.

Verdorie, ik heb al meer dan drie jaar niets anders dan vlees, fruit en groenten. Maar om de een of andere reden besloot ik die dag cashewnoten te testen.

Een handvol cashewnoten... op een ochtend... na drie jaar mijn gezondheid volledig om te draaien.

Lijkt eenvoudig genoeg om te testen, toch?

We hebben het altijd over 'testen als een gekke wetenschapper'. Maar vaker wel dan niet, blijf ik liever in mijn veilige doos dan mijn grenzen te testen.

Niet Steve. Hij houdt ervan om grenzen te verleggen en te verkennen (dat bewonder ik in hem). Hij duwt me wanneer ik mijn comfortzone bereik en me settel. Ik stel mezelf graag gerust dat de doos de beste is met logica als:"Ik voel me graag goed in plaats van risico's te nemen."

Ik denk dat er een gulden middenweg is en ik heb moeite om erin te blijven.

Ik kon Steve die dag bijna met mij op het strand zien zeggen:"Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws getest, man?"

Dus ik ging ervoor.

Ik was nerveus toen de cashewnoten in mijn handpalm vielen. Ik voelde me alsof ik terug was op de middelbare school en groepsdruk duwde me erin. Ik glimlachte om dat vertrouwde gevoel van zo lang geleden.

Ze smaakten knapperig. Ik vond het leuk.

Het was een crunch die ik niet meer heb meegemaakt sinds Cool Ranch Doritos terug op de universiteit.

En dat was het. Terug naar het water met mijn zoon.

Maar 5 minuten later ging er iets vreselijk mis…

Niezen. Niezen. Niezen. Niezen. "Dat is raar, wat is er aan de hand?"

Niezen. Niezen. Niezen. Niezen. Niezen.

Toen keek ik achterom naar mijn vrouw op het strand en realiseerde me dat ik niet zo goed kon zien. Alles ging in en uit de focus.

Paniek scheurde door mijn borst.

"Er is echt iets mis. Ga nu, ga weg. Ik moet nu gaan!”

Tegen de tijd dat we bij de auto kwamen, kon ik niet meer uit mijn linkeroog kijken. Ik wist nog steeds niet zeker wat er aan de hand was.

“Mijn linkeroog is helemaal dichtgezwollen. Ik heb Benadryl nodig. Ik moet Benadryl nu halen.'

Mijn vrouw bracht ons snel naar de apotheek, maar het zou niet genoeg zijn. Dit was erger dan Benadryl.

We haastten ons naar de eerste hulp en ik liep naar binnen toen mijn rechteroog op het punt stond dicht te zwellen.

De man bij de receptie keek naar me op en zei:"Oh Sh*t, kom met me mee," toen pakte hij mijn arm en trok me door de dubbele deuren.

Toen kon ik niet meer zien...

In de volgende vijf minuten kreeg ik twee steroïde IV's en een andere steroïde schoot in mijn linkerschouder die brandde als heet vuur. Links en rechts kwamen er vragen op me af…

"Meneer, wat is uw naam, waar komt u vandaan?"

"Kun je goed ademen?"

"Voelt je tong aan als een baksteen?"

Toen begon mijn ademhaling wankel te worden... maar ik begon eindelijk in paniek te raken.

Het duurde 3 uur voordat de zwelling voldoende afnam dat ik mijn rechteroog weer kon openen... en kort daarna lieten ze me los.

De diagnose?

Acute allergische reactie op cashewnoten resulterend in een mogelijk levensbedreigende immuunrespons.

Verdomme, zag het niet aankomen.

Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Geen anafylactische immuunreacties eerder.

Het was alsof mijn immuunsysteem een ​​slapende reus was die klaar stond om de volgende dreiging aan te pakken. Goed bezig immuunsysteem... manier om agressief te zijn.

Het duurde 3 dagen met ijsbaden en methylprednisolon voordat de zwelling helemaal weg was en mijn gezicht weer normaal was.

Ik was teleurgesteld, maar ik zou niets veranderen.

Ja, dit kan me terughoudend maken. Ja, vier kuren met steroïden kunnen grote schade aanrichten aan mijn hormonen en immuunsysteem.

Maar ik zou het niet terugnemen. Echt niet. Niet deze keuze.

Waarom?

Omdat ik ervoor koos om in de kramp te leunen die me gewoonlijk tegenhoudt. Ik heb ervoor gekozen om nooit te stoppen met testen. Ik koos ervoor om me niet op mijn gemak te voelen (binnen redelijke grenzen).

Ondanks het feit dat het tegen alles in mij indruist om dat te doen…

Ik heb ervoor gekozen om de pijn te tolereren voor de winst.

Wat ik zeg is dat ik vastbesloten ben om door te gaan met het testen van mijn grenzen en te zien hoe ik genees. Kijk waar de lijnen zijn... omdat ze voortdurend veranderen.

Ik at bijvoorbeeld 6 maanden gepureerd fruit en groenten voordat ik het kon verdragen ze in hun geheel te eten. Als ik nooit het risico had genomen en het had getest, zou ik misschien nog steeds gepureerd fruit en groenten eten (en lichtelijk gestoord zijn).

Ik had ze zelfs prima kunnen verdragen na 2 maanden of 4 maanden, maar ik was te bang om het te testen.

Er is altijd een risico, zoals de gevolgen van het omgaan met al deze steroïden.

Ben ik nu verlegen om te testen? Ja, maar dat zal na verloop van tijd vervagen.

Ik zal de komende 6 maanden waarschijnlijk niet in de buurt van notenproducten komen.

Heeft deze ervaring me de stuipen op het lijf gejaagd? Helemaal... ik zag het nooit aankomen.

Ik dacht dat mijn immuunsysteem en ik beste vrienden werden na al het werk dat we de afgelopen drie jaar samen hebben gedaan. Ik dacht in het ergste geval dat ik post-nasale infusie of hersenmist zou krijgen. Misschien wat losse ontlasting... niets zoals dit.

Maar ik laat deze ervaring niet veranderen hoe ik mijn gezondheid benader en ik wilde het met je delen in de hoop dat je het de jouwe zult laten veranderen.

– Jordanië

• 13 Oorzaken van PDS-D De meeste artsen testen nooit op (maar zouden moeten)
• Een toost op AHS12, Tequila &Friends