Telkens als er iets verandert in een systeem, het zal ervoor zorgen dat andere veranderingen een evenwicht of evenwicht bereiken, doorgaans op een ander punt dan de oorspronkelijke balans. Hoewel dit principe oorspronkelijk werd geponeerd door de Franse chemicus Henry Le Chatelier voor chemische reacties, deze theorie kan op bijna alles worden toegepast.
In een essay gepubliceerd op de online server Voordrukken* , Eleftherios P. Diamandis van de Universiteit van Toronto en het Mount Sinai Hospital, Toronto, stelt dat veranderingen veroorzaakt door mensen, aan het klimaat, en alles om ons heen zal leiden tot veranderingen die een dramatische impact kunnen hebben op het menselijk leven. Omdat onze ecosystemen zo complex zijn, we weten niet hoe onze acties ons op de lange termijn zullen beïnvloeden, dus mensen negeren ze over het algemeen.
De moeder van alle veldslagen:virussen versus mensen. Kunnen mensen uitsterven in 50-100 jaar voorkomen? Beeldcredits:Yaroslau Mikheyeu / ShutterstockAlles om ons heen verandert, van levende organismen tot het klimaat, water, en bodem. Volgens sommige schattingen is ongeveer de helft van de organismen die 50 jaar geleden bestonden al uitgestorven, en ongeveer 80% van de soorten kan in de toekomst uitsterven.
Terwijl het debat over de opwarming van de aarde voortduurt, volgens gegevens, de afgelopen zes jaar waren de warmste ooit. Opwarming van de aarde is smeltend ijs, en de zeespiegel is gestegen. Het veranderende klimaat zorgt voor steeds meer bosbranden, die leiden tot andere gerelateerde schade. Tegelijkertijd, toenemende overstromingen veroorzaakt grootschalige verwoesting.
Een vraag die rijst is hoeveel milieuschade de mens al heeft aangericht? Een recente studie vergeleek de natuurlijke biomassa op aarde met de massa die door mensen wordt geproduceerd en ontdekte dat mensen elke week een massa produceren die gelijk is aan hun gewicht. Deze door mensen gemaakte massa is voornamelijk voor gebouwen, wegen, en kunststof producten.
In de vroege jaren 1900, door de mens gemaakte massa was ongeveer 3% van de wereldwijde biomassa. Vandaag zijn beide ongeveer gelijk. Projecties zeggen tegen 2040, de door de mens gemaakte massa zal driemaal zo groot zijn als die van de biomassa van de aarde. Maar, het vertragen van menselijke activiteit die een dergelijke productie veroorzaakt, kan moeilijk zijn, gezien het wordt beschouwd als onderdeel van onze groei als beschaving.
Hoewel we uit menselijke cellen bestaan, we hebben bijna tien keer zoveel bacteriën in onze ingewanden en meer op onze huid. Deze microben tasten niet alleen lokaal maar ook het hele lichaam aan. Er is een balans tussen de goede en slechte bacteriën, en elke verandering in de omgeving kan ervoor zorgen dat dit evenwicht verschuift, vooral op de huid, waarvan de gevolgen niet bekend zijn.
Hoewel de meeste bacteriën op en in ons ongevaarlijk zijn, darmbacteriën kunnen ook virussen hebben. Als virussen de bacteriën niet onmiddellijk doden, ze kunnen worden opgenomen in het bacteriële genoom en lange tijd latent blijven tot ze opnieuw worden geactiveerd door omgevingsfactoren, wanneer ze pathogeen kunnen worden. Ze kunnen ook uit de darm ontsnappen en andere organen of de bloedbaan binnendringen. Bacteriën kunnen deze virussen vervolgens gebruiken om andere bacteriën te doden of ze te helpen evolueren naar meer virulente stammen.
Een voorbeeld van de evolutie van ziekteverwekkers is de oorzaak van de huidige pandemie, het ernstige acute respiratoire syndroom coronavirus 2 (SARS-CoV-2). Er zijn nu verschillende mutaties bekend die het virus besmettelijker en resistenter maken tegen immuunreacties, en het versterken van het om cellen binnen te gaan via oppervlaktereceptoren.
Er zijn aanwijzingen dat SARS-CoV-2 ook de hersenen kan aantasten. Het virus kan de hersenen binnendringen via het reukkanaal of via de angiotensine-converting enzyme 2 (ACE2)-route. Virussen kunnen ook onze zintuigen aantasten, zoals verlies van geur en smaak, en er kunnen andere tot nu toe onbekende neurologische effecten zijn. Het verlies van geur dat wordt waargenomen bij COVID-19 kan een nieuw viraal syndroom zijn dat specifiek is voor deze ziekte.
Veel boeken en films hebben pandemieën beschreven die worden veroorzaakt door ziekteverwekkers die grote populaties uitroeien en ernstige ziekten veroorzaken. In het essay, de auteur geeft een hypothetisch scenario waarin een darmbacterie plotseling virale eiwitten begint te produceren. Sommige virionen verspreiden zich door het lichaam en worden overgedragen via de menselijke populatie. Na een paar maanden, het virus begon blindheid te veroorzaken, en binnen een jaar grote populaties verloren hun gezichtsvermogen.
Pandemieën kunnen andere ziekten veroorzaken die het hele bestaan van de mensheid kunnen bedreigen. De COVID-19-pandemie bracht deze mogelijkheid op de voorgrond. Als we het evenwicht tussen ons en de omgeving blijven verstoren, we weten niet wat de gevolgen kunnen zijn en de volgende pandemie kan ons tot uitsterven leiden.
Eleftherios Phedias Diamandis, is een Grieks-Cypriotisch-Canadese biochemicus die gespecialiseerd is in klinische chemie. Hij is Professor &Hoofd Klinische Biochemie in de Afdeling Laboratoriumgeneeskunde en Pathobiologie aan de Universiteit van Toronto in Toronto, Ontario, Canada. Hij is ook afdelingshoofd van klinische biochemie bij het Mount Sinai-ziekenhuis en biochemicus bij het University Health Network, gevestigd in Toronto.
Voordrukken publiceert voorlopige wetenschappelijke rapporten die niet peer-reviewed zijn en, daarom, mag niet als definitief worden beschouwd, begeleiden klinische praktijk/gezondheidsgerelateerd gedrag, of behandeld als gevestigde informatie.